Iran

Iran, een heftige periode maar het gaat verder.

 

Elk land is wennen als je binnenkomt maar Iran was wel een behoorlijke schok. Vooral het verkeer in de steden is absurd. Iedereen rijdt auto en nog meer mensen rijden op kleine motorfietsen, de straten in de steden zijn dus altijd chaotisch vol. In Iran heb je geen verkeersregels, de grootste heeft vaak voorrang maar ook niet altijd. Het is dan ook niet gek dat Teheran het hoogste percentage aan verkeersongelukken kent in de wereld. Ik hoorde dat er sinds de oorlog met Irak al meer mensen in het verkeer zijn omgekomen dan in die oorlog. Daar fiets ik dan lekker tussendoor. Het is maar goed dat ik een Amsterdamse fietsstijl heb want anders zou ik niet vooruit komen. De andere wegen zijn ook druk. Dat is jammer want samen met het eentonige landschap maakt dat het fietsen niet zo leuk.

De eerste nacht in Iran sliep ik dan ook langs een drukke weg, naast een boer die daar zijn groentenveld had. In de zomer kampeerde hij daar waarschijnlijk om zijn oogst te bewaken. Ik vroeg of ik naast hem mocht kamperen en werd vervolgens voor het eten uitgenodigd. Ideaal mee eten en in je eigen tent slapen. Het was jammer dat de communicatie een beetje stuk liep op de taalbarrière. 

Na twee dagen in Iran was ik voor het eerst ziek. Waarschijnlijk teveel in de zon gefietst, te weinig gedronken en iets verkeerds gegeten. Ik verdenk het laatste handje pinda's bij de lunch waar wel heel veel gruis bij zat. 

Bij een familie waar ik die dag aanklopte om in de tuin te kamperen, at ik nog een heerlijke maaltijd. De volgende ochtend zat ik daar echter nog steeds vol van en voelde ik mij niet zo goed. Na allerlei drankjes, om mijn maag goed te krijgen,was de top bereikt en kwam alles inclusief de lunch van de dag ervoor eruit. Ik haalde maar net het toilet in de tuin. De rest van de dag kon ik niet anders doen dan slapen en een beetje fruit eten. De familie was behulpzaam en probeerde me op allerlei manieren te helpen maar kon niet veel meer doen dan me te laten liggen. Gelukkig voelde ik me de volgende dag veel beter. De familie vond dat ik maar beter kon gaan, er kwam heel slecht weer aan en ik kon maar beter naar het zuiden fietsen. Ik wilde hun gastvrijheid niet misbruiken dus stapte ik met lege benen op de fiets.

Ik voelde me erg slap en had nog steeds weinig trek. Gelukkig werd ik na 40 kilometer in een dorpje van de weg geplukt door Zhalleh, een studente Engelse literatuur. Ze nodigde me uit om bij haar familie te komen
overnachten.

In Iran is het erg ongewoon om vreemde mannen mee naar huis te nemen maar het was een rebelse meid en na het goede voorbeeld van haar moeder ging binnenshuis zelfs het hoofddoekje af. Het was heel gezellig. We spraken over Nederland en Iran en over de puinhoop die het in Iran is. Via de satelliet (verboden in Iran) zag ik zelfs een stukje 1vandaag op tv. Die avond was mijn maag ook weer goed genoeg om lekker mee te eten.

Slapen is leuk in Iran, er worden dunne matrassen op de vloer gelegd en de hele familie slaapt in de huiskamer. Als er een gast is, slapen de mannen en vrouwen wel apart. Soms krijg ik een eigen kamer aangeboden waar ik op de grond kan slapen. Op de grond slapen is helemaal niet vervelend in Iran want overal liggen dikke Iranese tapijten. Sommige huizen hebben helemaal geen meubels (op een tv-kastje na). Zitten doe je met een kussen tegen de muur en eten wordt op een groot plastic op de grond uitgestald, net picknicken binnenshuis. 

Na de gezellige avond bij de familie van Zhalleh voelde  ik me alweer sterker en de volgende dag ging ik weer op stap. Het was nog een heel eind naar Esfahan waar ik mijn visum wilde gaan verlengen en de dagen begonnen langzaam op te raken.

Die avond eindigde ik in een stadje en merkte voor het eerst het effect van de ramadan. Alle eettenjes waren dicht en in het hostel waar ik verbleef was geen mogelijkheid om te koken. Ik had nog brood en fruit maar een stevige maaltijd zat er niet in die avond.

Toen ik op zoek ging naar een eettentje werd ik al snel omringd door een groep Iraniërs. Ze waren heel geïnteresseerd in wat ik van Iran vond, of andere landen beter waren, welk percentage van de Nederlandse bevolking moslim is en wat het standpunt van Nederland is tegenover de Israëlische bezetting van Palestina. Ik merkte dat het laatste punt gevoelig bij hen lag en gelukkig heb ik geen flauw idee wat het standpunt van Nederland is, hoeveel moslims er zijn en wat het beste land is, vond ik maar een rare vraag. Gelukkig werd ik gered door een Engels sprekende jongen die mij meenam voor een ijsje en veel wilde weten over hoe mannen en vrouwen in Nederland met elkaar omgingen. Zijn beeld van het westen op dit punt was werkelijk verbijsterend en ik kon het op mijn beurt niet laten om de islamitische houding tegenover de vrouw te bekritiseren. Niet zo slim want toen ik het standpunt dat Allah een man is (dat heeft hij zelf tegen Mohammed gezegd) in twijfel nam, wees hij mij erop dat ik maar voorzichtig moest zijn met zulke uitspraken, daar kon je toch echt de gevangenis voor ingaan.

Ik had het de volgende dagen behoorlijk zwaar.

Ik moest mijn visum gaan verlengen en daarna zou ik een Pakistaans visum moeten regelen. Ik ontdekte dat ik geen visum voor Pakistan kon krijgen in de stad bij de grens want die worden alleen nog maar aan Iraniërs verstrekt dus ik zou helemaal terug moeten naar Teheran. De eenzaamheid sloeg ook toe en ik durfde niet meer te hopen op het ontmoeten van andere fietsers 'want wie gaat er nu naar Pakistan'? Ergens een tijdje blijven hangen om op adem te komen ging ook niet want er waren maar een beperkt aantal dagen op mijn visum over. Kortom het ging even niet lekker.

Het idee om alleen door Pakistan te fietsen begon mij erg tegen te staan, meer drukke wegen en weinig contacten en ook nog eens een onveilige situatie met de Taliban. Ik zat erg in de put en elke ochtend werd ik wakker met een drukkender gevoel dat ik het beste zou kunnen omschrijven als een lichte maar constante wanhoop. Ik had weinig zin om door te fietsen en begon andere opties af te wegen.

Eerst dacht ik erover om naar Nepal te vliegen om Pakistan over te slaan maar geleidelijk werden ook Bangkok en zelfs Amsterdam mogelijkheden. Alleen door Pakistan fietsen leek mij geen optie meer, Omdat ik er toch al over dacht om de reis niet meer geheel per fiets af te leggen, begon ik ook hard te denken of ik wel zin had om door India en Zuidoost Azië te fietsen.

Ik wist het niet meer. Ik was moe, alleen en het fietsen ging ook niet lekker. Kortom ik zat in de put. In Kashan vond ik een internet café waar ik de vluchten vanuit Teheran bekeek. Het was nog mogelijk ook om overal heen te vliegen (verdomde E-tickets). Na mijn moeder gesproken te hebben via skype besloot ik een ticket naar Nederland te reserveren en een time-out in Nederland te nemen.

Een grote stap en ergens in mijn achterhoofd betekende dit het einde van mijn reis. Ik noemde het een time-out waarin ik zou besluiten hoe ik verder zou gaan. Backpacken door Azië, fietsen van Zuid naar Noord Amerika of gewoon helemaal niets meer. Ik was in grote verwarring want geen van deze opties sprak mij erg aan.

Ik sliep erg slecht die nachten en werd vaak midden in de nacht wakker met een enorm spijt gevoel. Overdag kon ik aan niets anders denken. Mijn ergste gedachte was dat ik in Esfahan andere fietsers tegen zou komen waar ik mee naar Pakistan zou kunnen fietsen. Ik had in Esfahan een couchsurfing adresje dus die kans was klein, maar ik wist ook dat Allah zijn ironische kanten heeft.

Onderweg, van Kashan naar Natanz, werd ik ook nog even gepest door een aantal Iranese soldaten. De weg waarover ik fietste, liep langs een grote legerbasis, zo één waar atoombommen gemaakt worden. Al snel reed er een motor met twee soldaten naast me die me gebaarden te stoppen. Ze droegen allebei kalasjnikovs over de schouder en aan hun riem hing een groot revolver, ik stopte dus maar. Ze pakte mijn paspoort af en reden weg naar de ingang van de legerbasis. Ik had maar te volgen. Bij de ingang van de basis wisten ze echter niet zo goed wat ze met me aan moesten. Was ik nou een spion of een toerist? Ze lieten me mijn laatste foto verwijderen, één van een rots 10 kilometer terug, en er werd me streng gevraagd of er niet iets in mijn tassen zat dat me in de problemen zou gaan brengen. Het juiste antwoord leek mij 'Nee' en daarmee namen ze genoegen. Ik hoefde mijn tassen gelukkig niet open te maken. Wel deden ze nog een half uur moeilijk, schreven ze de gegevens uit mijn paspoort over en maakte ze twee foto's van me, één met de soldaten erbij voor het plakboek en één van mij alleen, voor de 'Most Wanted' poster, mocht die er komen. Op beide foto's lachte ik vriendelijk. 

De laatste twee dagen naar Esfahan bleken wind mee en naar beneden te gaan. Dat samen met gebrek aan een slaapplaats maakte dat ik een dag eerder in Efahan aankwam dan ik via couchsurfing had afgesproken. Toen ik even stopte om bij te komen van de chaotische drukte in de straten van Esfahan werd ik geroepen door de eigenaar van een hostel aan de overkant van de straat. Het Amir kabir Hostel bleek een veel door reizigers bezocht hostel en toen ik de dorm binnen kwam stonden daar vier zilveren Vaude fietstassen op mij te wachten. Ik wist even niet meer hoe ik het had.

Die avond at en sprak ik samen met drie reizigers die over land op weg naar India waren. De hele avond voelde ik me ziek van spijt want die ene week waren er al vijf fietsers richting Pakistan vertrokken, dus toch! Na een slapeloze nacht en een dag van hard denken over wat ik echt wilde, annuleerde ik mijn vlucht.  Het couchsurfing adresje belde ik af want ik voelde me helemaal thuis in het hostel.

Het doel was terug en daarmee een hernieuwde energie zoals ik al tijden niet had gevoeld. Het reizen was opeens weer het leukste wat er was. De kosten die het annuleren met zich mee bracht heb ik weggeschreven onder wijze levensles No. 1.

Om Pakistan door te gaan heb ik met Marco, een Zwitserse ligfietser (www.accroscontinents.ch),  afgesproken om voor de grens samen te komen en de bus door Taliban gebied te nemen. Veilig in oost Pakistan, fietsen we naar Islamabad om ons visum voor India te regelen. Daarna zien we weer verder, misschien ga ik eerst maar eens bij de Dalai Lama op bezoek, die woont niet ver van de grensovergang met Pakistan.

Een mooi plan maar mijn schrijnende gebrek aan een Pakistaans visum was er nog steeds.

Het visum voor Pakistan is verkrijgbaar in Teheran, één van de slechtste steden om je in te begeven,  Maar soms heb je geen keus, dus reisde ik met een slaaptrein naar de hoofdstad. De slaaptreinen zijn erg comfortabel in Iran en heel goedkoop. Zeven uur reizen voor nog geen vijf euro, daarvoor krijg je ook een flesje water, een kussen en lakens om onder te slapen.

Teheran is een stad met 18 miljoen inwoners en volgens mij evenveel auto's maar zonder enige bezienswaardigheden. Deze stad is ongezond, de luchtverontreiniging, het lawaai, het gebrek aan groente en fruit, het is rampzalig. En dan het verkeer, oversteken doe je door op de juiste snelheid tussen de voorbijrazende auto's en motoren door te lopen. Het oude links dan rechts dan weer links kijken werkt hier niet. Je loopt gewoon. Toch zie je hier weinig agressie in het verkeer Het is een grote chaos maar daarin doet iedereen zijn best om de boel in beweging te houden. Helaas rijden de motoren daarvoor ook regelmatig over de stoep wat het nergens echt veilig maakt.

In Teheran nam ik mijn intrek in het goedkoopste hostel van de stad. Ik deel een kamer met wat   reizigers die ook al maanden reizen en waarvan één ook zijn Pakistaans visum komt halen. Het is best gezellig en daarnaast kan ik ook weer eens een boek lezen.  Het voelt weer als reizen. Zo zie je maar hoe het kan lopen.

Echt ideaal is het ook niet hoor, de kamer is lawaaierig, stinkt een beetje en één van de reizigers is een oude hippie die waarschijnlijk teveel drugs heeft gebruikt in de jaren 60 en nu een beetje de weg kwijt is. Niet de ideale kamergenoot maar wel boeiend. De anderen, Pools, Japans en Koreaans zijn wel goede kamergenoten. Dat is fijn want door het islamitische weekend, op donderdag en vrijdag, moet ik vier dagen op mijn visum wachten voordat ik terug naar mijn fiets in Esfahan kan.

Mijn fiets en kampeer spulletjes mis ik wel, elke keer dat openbaar vervoer, gedeelde taxi's en al dat geloop verschrikkelijk, wie wil er nu backpacken ;-) In het vorige hostel hadden de backpackers maar geluk met twee fietsers want met twee benzinebrandertjes kan je hele uitgebreide lekkere maaltijden maken. Dat is beter dan elke dag kebab.

Het wachten werd wel even onderbroken door een feestje op de Nederlandse Ambassade. Het nieuwe gebouw werd geopend en dat moest gevierd worden. Er waren een heleboel mensen in nette pakken en ook nog twee andere fietsstelletjes waarvan ik er één al in Cappadocia had ontmoet. Erg grappig hoe klein het wereldje is en leuk om hun verhalen te horen. Wel frustrerend om te horen dat zij alleen maar geluk hadden met hun visum en nog twee maanden in Iran mogen blijven.

Bij de ingang heb ik de ambassadeur nog een hand gegeven en even vertelt wat ik deed. Hij was onder de indruk. Bij het weggaan, kregen we Jip en Janneke boeken in Farsi mee, de eerste vertalingen maar helaas te zwaar voor mijn fietstassen.

Het was een leuk feest met veel Nederlandse hapjes zoals haring, bitterballen en saté. Er werd ook alcohol geschonken want we waren tenslotte op Nederlands grondgebied en daar gelden de Iraanse wetten niet. Ik was samen met Jaroslaw een Poolse reiziger naar het feest gegaan en we deden ons tegoed aan alle lekkernijen en drankjes.

Toen het feestje ten einde liep werden we uitgenodigd om verder te feesten bij een Iraanse kunstenares en een paar van haar vrienden. Van de barman kregen we twee flessen wijn mee (heel stiekem) en met haar Jeep scheurden we naar één van de buitenwijken van de stad. Ze bleek een  bekende en succesvolle schilder te zijn en woonde in een leuk klein appartement in Noord Teheran, het rijke deel maar wel met hele hoge torenflats. Het deed me een beetje Bijlmer aan maar dan zoals het had moeten zijn, veilig met veel groen en vogeltjes.

In haar huis leerde ik een heel nieuw Iran kennen, er werd volop gedronken en jointjes gerookt, het had zo Europa kunnen zijn. Alles wat in andere landen gebeurt, gebeurt in Iran blijkbaar ook maar dan verborgen. Je moet dus de juiste mensen leren kennen om het te zien. Er schijnen zelfs nachtclubs te zijn (waar je als toerist niet inkomt). Ook worden er grote feesten georganiseerd waar de Iraanse homo scene rijk vertegenwoordigd is. Het gebruik van drugs is net zo normaal als in Amsterdam. Ook daten jongeren met elkaar zoals overal maar dan niet zo openlijk.

Die avond dronken we de wijn en aten nog wat hapjes en bekeken we de schilderijen. Daarnaast was vooral reizen en het leven in Iran een geliefd onderwerp van gesprek. Het was  erg gezellig maar rond drie uur 's nachts was ik wel behoorlijk moe. Het hostel was zeker 20 kilometer zuidelijker dus bleven we op de bank slapen. Het was een boeiende avond zonder dat religie of Palestina ook maar ter sprake kwam. Bij het ontbijt ging het gewoon weer gezellig verder en dronk ik eindelijk weer eens normale koffie. Iran heeft twee gezichten dat is nu wel duidelijk.

Morgen krijg ik hopelijk mijn Pakistaanse visum. Voor morgen avond heb ik al een kaartje voor de trein dus als het goed is ben ik al snel terug in Esfahan. Vanuit Esfahan vertrek ik richting het oosten, de echte woestijn in, maar nu met veel zin in nieuwe avonturen.

Ik houd jullie op de hoogte. Foto's uploaden gaat niet zo best want de verbindingen zijn erg langzaam, die komen dus nog. Op de meeste interessante plaatsen mag je hier geen foto's maken dus echt veel zullen het er niet zijn

Liefs Kristiaan