Roemenië alweer

Drie landen verder en bedankt voor de leuke reacties.


Vier dagen geleden reed ik Roemenië binnen. Ik was wat gespannen want ik had zoveel verhalen gehoord. Vlak voor de grens at ik nog even een broodje om fit te zijn voor de confrontatie. Één blik in mijn paspoort en een beweging met het hoofd richting Roemenië en ik was binnen. Helemaal geen stempel, dieven, of bureaucratie.

Ik was zeer blij Hongarije uit te zijn. Het is er duur modern, en plat als een pannekoek maar ik moest toch wel even een rustdag nemen in Eger, een zeer toeristisch stadje waar ik in twee dagen evenveel uitgaf als in mijn hele tijd in Slowakije. Daar heb ik dan ook geen nacht hoeven te betalen voor een slaapplaats, zelfs toen ik op een camping ging staan koste het niets, want die bleek gesloten. Ik mocht gelukkig wel blijven staan want ik had net mijn tent opgezet en wilde net gaan koken toen de eigenares langs kwam. Ik vreesde het ergste want op het eerste gezicht lijken Slowaken niet erg gastvrij, maar ik ontdekte al snel dat zodra ze je een beetje vertrouwen ze juist heel gastvrij zijn en ik mocht blijven.

De volgende dag kwam ik al zwetend aan de top van een lange klim, Slowakije is behoorlijk bergachtig, vergeleken met het glooiende Tsjechië.

Nadat ik het zweet van mijn gezicht had geveegd zag ik een groepje mannen met een biertje in de hand mij wenken. Ze waren geïnteresseerd in mijn tocht en vroegen of ik tijd had, tja zo'n twee jaar antwoordde ik. Direct werd ik de schuur in geleid en voorzien van gebraden kip brood zoete koeken en koffie.

Het was een soort bedrijfsuitje dat de collega/vrienden drie keer per jaar doen. Nadat ik hoorde dat ik er mijn tentje mocht opzetten ging een biertje er bij mij ook wel in. De anderen hadden al een behoorlijke slok op en begeleid met harmonica werden verschillende Slowaakse drankliederen gezongen. En zoals op elk goed feest kwam de luchtbuks tevoorschijn en gingen we op pakjes sigaretten schieten. Ik was best goed, twee keer raak! En dat terwijl ik ondertussen ook de zelfgemaakte snaps had geproefd, omdat ik toch zeker wel het verschil tussen fabrieksbocht en het echte spul moest leren kennen. Het echte spul bevat 60 procent alcohol. Goed spul.

Toen de laatste van de heren door zijn vrouw was opgepikt vond Mirou dat ik maar bij hem op de bank moest komen slapen en mee ontbijten. Zijn vrouw kwam eraan en ik moest de auto maar volgen. Het was maar een afdaling van zeven kilometer dus dat zou geen probleem zijn meende hij.
Dus ik met helm en hoofdlamp in het donker met 30 km/uur de helling af achter de auto aan. Ik kan niet zeggen dat ik ooit zo geconcentreerd ben geweest. Mijn mantra was ongeveer de hele weg: Laten er geen gaten in de weg zitten, Laten er geen gaten in de weg zitten, etc.

Er zaten geen gaten in de weg en na een heerlijke douche sliep ik heerlijk op de slaapbank in de woonkamer. Die was zo kitscherig ingericht dat het leuk werd. Vooral het schilderij aan de muur was boeiend. Een beeld van een storm op zee met een aantal drenkelingen die zich vastklampen aan en stuk mast. Vraag me af waar dat vandaan komt, Slowakije ligt best ver van zee.

Bij het ontbijt kwam de vader van Mirou, een hobbyimker, een pot honing voor mij brengen en werd een vriendin (verpleegster) opgetrommeld om een teek uit mijn rug te verwijderen. Bij de eerste poging was namelijk de helft blijven steken.

Na dit alles durf ik Slowaken niet ongastvrij meer te noemen, de volgende dag kon ik ook weer in een tuin kamperen, en net nadat ik zelf een grote pasta-maaltijd had weggewerkt (hadden ze niet gezien) kwamen ze vragen of ik kwam eten, dat sla je natuurlijk niet af want dat is erg onbeleefd, dus at ik nog een groot bord rijst met kip. Met bier en koffie natuurlijk en de volgende ochtend werd ik uit mijn tent gehaald voor het ontbijt, erg lief als je bedenkt dat er absoluut geen werk is in de grensstreek van Slowakije en dat ze voor werk naar Oostenrijk moeten.

Hongaren zijn ook aardige mensen hoor maar er waren overal slechte campings aanwezig zodat het niet voorkwam dat ik bij mensen thuis sliep. Bij de laatste Camping in Hongarije zette ik per ongeluk het brandalarm in werking toen ik een ander irritant alarm uit probeerde te zetten. Ik vluchtte snel mijn tent in en deed of ik sliep en met behulp van oordopjes lukte dat ook snel.

Ook verdwaalde ik in Hongarije omdat mijn kaart niet klopte (volgens mij) De weg werd steeds slechter en op een gegeven moment was het een karrespoor geworden van hele erge plakmodder. Die ging zo om mijn banden zitten dat ze niet meer wilde draaien..

Daar stond ik midden in Hongarije in de middle of nowhere met een fiets waarvan de wielen niet draaiden. [Ik had het zo gehad met Hongarije]. De wanhoop nabij sloopte ik mijn spatbord van mijn voorwiel en kreeg de modder zo goed als mogelijk van mijn banden. Na zeker wel een uur zwoegen kwam ik weer op een weg terecht. Ik ben nog nooit zo blij geweest asfalt te zien. De rest van de dag werd niet veel beter, en eindigde op de camping waar ik het brandalarm af liet gaan.

Al met al is Roemenië een stuk leuker, ook en stuk heuvelachtiger want er zijn zelfs bergen. Het is wel even zoeken naar goede wegen want zelfs een op de kaart normale weg, bleek 20 kilometer zand en stenen te zijn en vaak zijn de asfalt wegen meer gat dan weg maar wel mooi en avontuurlijk.

Al het gestuiter over het slechte wegdek heeft wel mijn achterband versleten, daar zit nu de super sterke nieuwe om, die had ik gelukkig meegenomen. Mijn tassen kunnen het ook niet zo goed meer aan maar spanbanden zorgen er nu voor dat ze niet bij elke hobbel van mijn fiets af vliegen. Over mijn zadel twijfel ik nog want het is echt niet altijd zadelpret ;-). Wie weet laat ik een grote bestelling naar Istanbul overkomen, ik zit nog wat onder mijn budget namelijk.

Gisteren ook weer uitgenodigd bij een Roemeens gezin. Eten, slapen en alle kinderen van het dorp kwamen kijken. Ik was niet eens de eerste fietser die bij haar logeerde en even dacht ik dat ze een hostel runde en was ik dom genoeg om naar de prijs te vragen, zou een grove belediging kunnen zijn maar ze werd er niet minder hartelijk om.

Ondertussen begin ik ook wel wat moeite te krijgen met het overnachten bij de mensen thuis, ze zijn hier toch echt armer en geld geven ligt gevoelig. Het gevoel van ze te profiteren terwijl ik zoveel rijker ben voelt niet juist. Bij mijn laatste overnachting heb ik maar mijn doosje kaasjes gegeven. Vanaf nu ga ik ervoor zorgen dat ik altijd een juist bedrag op zak heb om op de slaapplaats achter te laten, dan vinden ze dat later wel.

Nu eerst een rustdag in Sighisoara. Dracula komt hier vandaan zegt het toeristenfoldertje, het kasteel wat meer op die van de films lijkt staat echter in Brasov maar dat is mij teveel om. Ik steek overmorgen door naar het zuiden, een route over een hoge bergpas en de bevolking heeft mij gewaarschuwd voor beren en sneeuw. Ik ben benieuwd want daarna komt Bulgarije en daar heeft de lokale bevolking mij ook al voor gewaarschuwd ;-)

Al het liefs en tot horens,
Kristiaan