Tsjechisch bier en zadelpret

Hoi,

Het is nog niet zo heel lang geleden dat ik geschreven heb maar ondertussen heb ik het gevoel al tijden weg te zijn en Amsterdam voelt al zo ver weg nu.

Na mijn laatste campingovernachting in Warburg besloot ik campings zoveel mogelijk te mijden.

Campings zijn duur, leeg en deprimerend.

Met dat idee stopte ik bij een kasteeltje op de route. Mijn eerste indruk: hier moeten vast hele rijke mensen wonen, maar dat bleek anders. Duitsers wonen in het algemeen niet zo heel groot, vaak worden grote panden/kasteeltjes per verdieping aan gezinnen verhuurd zodat er in één huis wel drie gezinnen kunnen wonen. Zo ook hier, en heel toevallig woonden Esther en Antony op de begane grond. Een Nederlands stel dat daar met twee kinderen sinds oktober woonde. Zij vonden het wel mooi wat ik deed en omdat de eigenares er niet was mocht ik wel in de tuin kamperen, ik mocht zelfs douchen en mee eten. Zo werd mijn eerste nacht op de bonnefooi een hele gezellige avond met veel geklets in het Nederlands. De volgende ochtend vertrok ik zelfs met een lekker ontbijtje achter de kiezen op weg naar het Oosten.

Rustig doorpeddelend kwam ik een paar dagen later aan bij mijn eerste Couchsurfing adresje. Katrin was zo vriendelijk en gastvrij om mij een plek in haar studentenhuis aan te bieden en me aan al haar vrienden in Bayreuth voor te stellen. Zo ging ik naar feestjes, Boulderen aan de nabijgelegen rotsen en een dagje zwemmen bij een meertje in de buurt.

Bayreuth is eigenlijk een heel gezellig studentenstadje. Volgens Katrin vond ik dat alleen maar omdat ik de juiste mensen had ontmoet. Ik kreeg inderdaad ook wel vaak de vraag waarom ik toch in hemelsnaam naar Bayreuth was gekomen, Toch genoot ik van het Hofpark de natuur en de studenten hangouts.


Op weg naar de Tsjechische grens ontmoete ik Fred uit Beverwijk. Fred fietste de route naar Praag en had een redelijk strak schema om in Praag te komen maar ik kon wel een dagje mee fietsten vond ik. Vlak voor de grens werden we echter overvallen door een paar flinke regenbuien en stelde Fred voor een Bed & Breakfast te nemen. Hij zag het niet zo zitten om teveel door de regen te fietsen en zeker niet om zo te kamperen. Ik kon hem hierin wel gelijk geven. Dus sliep ik weer in een bed en was het avondeten 'Hax mit Kopfe', een aardappelmeelbol en ongeveer een heel dijbeen van een zwijn, goede Duitse fietskost moet ik zeggen. Na twee dagen gingen we weer ons eigen weg, ik mijn rustige gangetje naar het Oosten en Fred verder over de route naar Praag.

Nu ik van de route afgeweken ben lijk ik echter alleen maar meer fietsers tegen te komen, zo ook een Zuid Afrikaans stel: 'sprechen sie Deutsch?... Hey you speak English as well.... From Amsterdam!! dan kunne we ook Afrikaans praten'. Leuk stel op weg van Oostenrijk naar Zweden. Ik moest maar een goede Guroe zoeken wanneer ik in India zou aankomen, zodat ik na het fietsen even goed kon chillen. Goed plan leek mij.

Mijn eerste reparatie is ook gedaan. Op een steile helling sprong er opeens een schakeltje van mijn ketting los. Met een tangetje kreeg ik die weer ik het gareel maar toen even later het zelfde schakeltje weer los sprong was dat niet meer afdoende. Ik moest dus iets bedenken, want een nieuwe ketting op mijn fiets leggen betekende ook dat ik al mijn tandwielen moest gaan vervangen, en dat wilde ik graag nog een paar duizend kilometer uitstellen, liefst tot Istanboel. De extra snelsluiter die ik voor de nieuwe kettingen had meegenomen bood uitkomst en daarmee kon ik precies het gesprongen schakeltje vervangen. Of ik Istanboel ga halen hiermee is maar de vraag. Ik merk ook dat ik wat paranoïde op geluiden op mijn fiets begin te reageren, 'kan het kwaad dat het ratelen wat de achteras doet als je rijd zonder te trappen, harder wordt???? of hoor ik het alleen omdat ik er op ben gaan letten?' Misschien heb je voor dit soort dingen nou een fietspartner nodig. Ik ga toch maar eens een fietsenmaker opzoeken.

Ik ben wel zonder verdere problemen in Tsjechië beland. Best leuk, al versta ik de mensen niet zo goed en hebben sommige Tsjechen de neiging een beetje bot over te komen, maar zeker niet alle merkte ik al snel. Het landschap heeft overigens iets weg van Noord Frankrijk , tenminste zolang de zon schijnt want anders zie ik alleen asfalt en druppels op mijn bril.

Mijn eigen weg zoekend kwam ik uit bij een klein dorpje. Op een veldje stonden wat vrouwen te barbecueën en rende wat kinderen rond. Ik vroeg ze waar ik in de buurt kon kamperen en na lang overleg was de conclusie dat er geen camping in de buurt was en dat ik misschien wel op het barbecue veldje kon staan. Het moest wel even aan de chef gevraagd worden. Dat was wachten geblazen want de chef was er niet en in Oost Europa kan alleen de chef zo'n besluit nemen. Gelukkig kwam één van de vrouwen met een oplossing, ik mocht de overgebleven worstjes braden en opeten, met brood en mosterd nog wel. Toen ik deze met veel smaak had verorberd kwam het ja-woord van de chef en kon ik mijn tent gaan opzetten.

Terwijl ik hiermee bezig was kwam Jirske (George) naar me toe en begon uitgebreid in het Tsjechisch te vertellen en vragen te stellen, ik verstond er weinig van maar duidelijk was dat ik zodra mijn tent stond bij hem, zijn vader en zijn moeder een biertje moest komen drinken. Bleek er dus een kroegje naast het veldje te staan. Ook de eigenares kwam al aanzetten met een bord baars (kibbeling stijl) en aardappelsalade van het huis.



De rest van de avond bestond uit drinken, eten en naar Jirske luisteren. Af en toe stopte hij even en vroeg: verstehe? Waarna hij op mijn ontkenning reageerde door weer vlot door te babbelen, Het werd een avond van veel bier en eten want volgens mijn betekend ja, nee en andersom in het Tsjechisch want ook al zat ik best vol, er kon altijd wat pils, vis of koffie bij.

Binnen was het kroegje vol gehangen met schedeltjes, vlaggen van Amerika, Canada en Australië en allerlei andere western attributen als oude geweren en pikhouwelen. Het kroegje heet dan ook Montana en mogelijk komt er een kaartje uit Turkije of Thailand aan de muur bij want ik moest beloven dat ik die zou sturen, indien daar aangekomen.

Zonder veel moeite vond ik die nacht mijn tent en ondanks de paar liter bier was ik niet dronken en had ik de volgende ochtend geen kater. Ik denk dat het fietsen mijn stofwisseling zo versneld dat ook alcohol direct wordt verbrand, prima want in de landen verder op de route drinken ze wel wat zwaarder spul dan pils.

De volgende ochtend stond de vader van Jirske al klaar met een ontbijt van zoete koeken en Turkse koffie. Van betalen mocht geen spraken zijn. Aardige man, wat ik begreep van Jirske was dat hij tijdens 'een demonstratie' door de ordetroepen op zijn hoofd geslagen was en dat het nooit meer helemaal goed gekomen is.

De overnachting daarna ging iets minder gesmeerd en eindigde ik in een donker bos 200 meter van de weg. Toen het donker werd, echt heel donker, hoorde ik overal monsters en beren buiten de tent, dit tot ik me afvroeg waar mijn fietssleutel was. De angst voor monsters en beren werd op slag vervangen door de frustratie dat ik mijn sleutel weer ergens in het bos had laten vallen. Geërgerd draaide ik me om en viel in slaap, in mijn dromen vond ik mijn sleutel echter al snel terug en sliep ik met een gerust hart verder. Helaas werd ik de volgende dag door een onweersbui wakker, toen het droog werd vond ik mijn sleutel (op de plek van mijn droom?) en ging ik weer Oostwaarts in de stromende regen want die was weer begonnen.

Later schuilend in een koffietentje en na drie gebakjes en twee koffie weggewerkt te hebben besloot ik er een korte dag van te maken en in een hospita mijn blog wat bij te werken. De volgende dag zou ik mijn volgende Couchsurfing adresje met gemak kunnen halen.

Daarin had ik gelijk. In de middag kwam ik droog aan in Chytalky bij Tisnov, heerlijk rustig in het bos. Het is een goede plek om mijn benen rust te geven, al was het gisteren wel 6km lopen naar de dichtstbijzijnde kroeg, maar dat maakte het Tsjechische bier alleen maar extra smaakvol. Morgen, of overmorgen ga ik richting het grote onbekende Slowakije. Echt onbekend, want daar moet ik zelfs nog een kaart voor kopen.

Nou veel liefs en tot horens

Kristiaan