Centraal Turkije

Even voor hen die dat interessant vinden:

Afgelegde kilometers: 5000
maximale snelheid 76km/hr.
laagste rusthartslag: 45
langste afstand op een dag 140 km
Kortste afstand 1,2 km
Steilste helling: zeker 18%
Aantal lekke banden: 0
Aantal fietstassen met kuren: 4
Aantal gebroken kettingen 1 (niet echt een serieus probleem)
Aantal serieuze reparaties: 1
Treinreizen 1

Onderweg

Ik had even nodig om weer in het fietsen te komen. De route naar het binnenland deed me goed, ik klom direct naar 1700 meter en overnachtte bij een Duitse voormalig-gastarbeider op het dakterras onder de sterrenhemel. Jammer genoeg zag ik geen sterren want er stond een straatlantaarn vlak naast mijn tijdelijke bed. Ik had die avond nog geborreld met de burgemeester van het dorp en zijn vrienden. Die avond hebben ze zo vaak gezegd dat mij in hun dorp niets zou overkomen dat ik er een beetje wantrouwig van werd, ik ging er namelijk al een beetje vanuit dat het wel goed zat, dat hoefden ze dan toch niet zo te benadrukken.

Het fietsen vond ik nog niet erg opschieten en toen ik langs een station fietste ging ik maar eens informeren waar de treinen naar toe gingen. Toevallig zou er de volgende dag een trein vertrekken vanaf het dorp waar ik juist die avond zou aankomen. Die trein zou precies langs een ander dorp op mijn route rijden., dat zou me zeker twee dagen en een drukke weg schelen.

De trein nemen voelde wel erg als zondigen en pas de volgende ochtend stond mijn besluit vast, ik zou de trein nemen. Vooral het breken met de idee om altijd alles op de fiets te moeten doen overtuigde me om in te stappen. Dat ik mijn boek uit kon lezen en mijn dagboek bij kon werken was daarbij mooi meegenomen. Onderweg voelde ik wel wat spijt want het landschap veranderde razendsnel en zou indrukwekkend geweest zijn om door heen te fietsen.



Gelukkig was het landschap op weg naar Göreme, met zijn uitgestrekte leegheid, ook erg indrukwekkend. Ik heb zelden zoveel sterren gezien als tijdens de nachten dat ik daar kampeerden. De vele graanvelden, na de oogst in brand gestoken, gaven het landschap wel een mistroostige aanblik. Verschroeide aarde zover het oog reikt, het had iets post-apocalyptisch. Gelukkig veranderde het landschap in de buurt van Cappadocië en al snel fietste ik door de rotstuinen waar het gebied zo beroemd om is.

Ik kwam precies aan in Göreme op de dag dat mijn zus in Nederland haar afscheidsfeest gaf. Zij is ondertussen in Guatemala aangekomen om daar iets moois op te bouwen met Everardo, haar vriendje. Er was een groot feest met familie en vrienden om haar uit te zwaaien en via skype kon ik daar een beetje bij zijn. Erg grappig om via een laptop in de schuur (het was een tuinfeest) aanwezig te zijn. Één voor één kwamen familieleden ook even gedag zeggen en naar horen zeggen stond er zelf even een kring van familieleden om de laptop heen. Het was leuk om ineens zoveel familie te spreken en fijn dat ik mijn zus nog geluk toe kon wensen. Het plan is om op mijn reis ook Guatemala aan te doen maar daar moet ik nog wel twee continenten voor doorkruisen.

Ondertussen was mijn fiets echt kuren gaan vertonen. In Tsjechië was het me al opgevallen dat er iets anders klonk aan mijn achterwiel maar na drie fietsenmakers geraadpleegd te hebben, die alle drie volhielden dat er werkelijk niets mis was geloofde ik maar dat ik spoken hoorde en liet het erbij. Ondertussen echter was terugtrappen bijna niet meer mogelijk, het was dus niet meer te ontkennen dat er nu echt iets mis was.

Er zijn in Göreme veel fietsverhuurbedrijfjes en dus ook veel fietsmonteurs.
Bij de eerste monteur waar ik langs ging ben ik echter “gillend” weggerend. Na een mislukte poging de boel los te draaien, wat inderdaad niet gaat zonder kettingzweep, 'een wat??', spoot hij er maar een flinke scheut motorolie in, 'dat helpt toch altijd?'. Bang dat hij mijn wiel daarna met een hamer te lijf zou gaan ben ik met mijn wiel zijn werkplaats uit gevlucht. Hij had dan wel het excuus van een laag bloedsuiker op de eerste dag van de ramadan, maar toch....

Gelukkig vond ik een fietsverhuurbedrijfje met een goede monteur in dienst, hij haalde mijn achternaaf professioneel uit elkaar en ontdekte inderdaad dat het onderdeel (voor kenners: de cassette-body) vervangen moest worden. Natuurlijk had hij deze niet maar na veel bellen bleek het onderdeeltje wel ergens te zijn. Het moest wel opgehaald worden met de auto. Kortom een kostenpost van 50 euro. Uiteindelijk kon hij het onderdeel alsnog niet vinden en improviseerde hij iets met een ander onderdeel waardoor ik toch verder kan met 24 in plaats van 27 versnellingen, maar de zwaarste versnelling gebruik ik toch niet want mijn snelheidsrecord proberen te verbreken zou maar gevaarlijk zijn. ;-)

Al met al ben ik al blij dat ik niet terug hoef naar Istanbul. Daar was ik nog wel even bang voor. Ik kreeg namelijk een mail van Kersten en Christian (Link: andere fietsers). Zij hadden ook pech met een achterwiel. Zij moesten echter terug naar Istanbul om het onderdeel op te halen. Het zou me niets verbazen als het om het zelfde onderdeeltje ging. Voor de zekerheid probeer ik nu de juiste cassette-body uit Nederland te krijgen maar ook dat is niet heel gemakkelijk. Weet iemand of Poste Restante naar Iran goed aankomt? :-)

Turkije is ook wel het land voor pech, na 5000 km Europa beginnen dingen toch wel te rammelen en natuurlijk wordt het hier pas echt lastig goede spullen en mensen te vinden, beetje de wet van Murpy dat juist waar het lastig wordt problemen ontstaan.

Ik vind Turkije zeker niet het makkelijkste land om door te fietsen, ondanks de vele hallo's, het zwaaien en de kopjes thee blijft de taalbarrière een serieus probleem voor echt contact met de bevolking. De prijzen in toeristische gebieden vind ik daarbij ook nog eens onredelijk 7,5 euro om je was te laten doen, en dan niet toestaan dat je zelf een handwas doet in een hostel, het is maar oneerlijk. Maar ach.. het zijn maar kleine irritaties van een budget reiziger.

Een ander gemis dat ik in Turkije ervaar is het ontbreken van de vrouwelijke invloed in de maatschappij. Ik spreek hier alleen mannen en jongens, vrouwen zetten soms eten op tafel maar contact is er eigenlijk nooit. Gewend aan Nederland, één van de meest feminiene culturen in de wereld en grotendeels opgegroeid in een huis met twee vrouwen, ervaar ik deze cultuur toch als minder ontspannen.

Niet gek dus dat ik in Göreme direct verliefd werd op Seon-Hee uit Zuid Korea. Nou verliefd.... na twee weken vrijwel alleen contact gehad te hebben met Turkse mannen was het wel erg fijn met de zachtaardige Koreaanse te spreken.

Seon-Hee was in het hostel met vier andere Koreanen. Ze maakten een rondreis door Turkije maar wel met tassen vol met Koreaans eten in de koffers. Natuurlijk moest ik de gedroogde vis met hete saus en vellen zeewier proeven. Best lekker, maar de Noudlesoep die ik bij het ontbijt van ze kreeg was wel erg spicy. Ik was wel direct goed wakker die ochtend.

Ik heb ze de fotoboekjes van mijn familie en van Nederland laten zien, een groot succes, vooral van de foto's met tulpen waren ze erg onder de indruk. Ook Hiddink, een grote held in Zuid-Korea, werd natuurlijk door ze geprezen. Ik zit er ondertussen serieus aan te denken om ook Zuid-Korea aan te doen op mijn reis, van daar gaan er ook goede vluchten naar Noord-Amerika en volgens mij is het er wel leuk. Zo kan ik ook wat langer door China fietsen. Eerder sprak ik namelijk met Doug & Janice uit Amerika, zij hadden al 20 maanden door de wereld gefietst en waren lyrisch over fietsen in China; grappige mensen, goed eten en mooie natuur.

Ze vertelden ook dat het enige land waar ze niet hadden kunnen fietsen India was. Het verkeer was te bizar om meer dan 30 kilometer per dag te kunnen fietsen en ze hebben de fietsen daar maar aan de kant gezet en zijn gaan backpacken. Dat zijn dan mindere verhalen. Maar alles is relatief heb ik ondertussen wel geleerd en ik ga het dus lekker zelf ontdekken. Ze waren wel een beetje droevig want over acht maanden zou hun reis voorbij zijn, in die tijd konden ze alleen nog een deel van het Midden-Oosten, Afrika en Zuid-Amerika fietsen. Tja de tijd vliegt op de fiets ;-)

Zelf heb ik een mooie route naar het oosten uitgestippeld. Erg bergachtig, warm en droog maar van andere fietsers heb ik gehoord dat de Koerden die in het oosten wonen super vriendelijk en gastvrij zijn. Dat zijn andere verhalen dan die ik van Turken onderweg hoor, die zijn voornamelijk negatief over de Koerden en vinden het maar gevaarlijk in het oosten. Ik ben ook benieuwd wat ik zal merken van de schendingen van de mensenrechten en de onderdrukking van de Koerden in het gebied.

Ik ben door mijn ervaringen hier niet echt de grootste voorstander van het toetreden van Turkije tot de EU geworden. Een land dat Youtube blokkeert omdat er een beledigend filmpje over Ataturk op staat is in mijn ogen nog niet toe aan het lidmaatschap, de onderdrukking van de Koerden nog daargelaten. Als mijn blog straks niet meer te lezen is weet je dus waar het door komt ;-)

Momenteel is het echter ramadan en zijn de Turken heel relaxed. Ze staan om half vier in de ochtend op om wat te eten en hangen en slapen de rest van de dag tot iets na half acht waarna ze weer mogen eten en drinken. De sfeer is hierdoor erg ontspannen. Ik voel me soms wel een beetje opgelaten om in het bijzijn van moslims iets te eten of drinken. Gelukkig is dat hier geen probleem maar hoe dat in Iran zal gaan moet ik nog maar zien. Ik probeer in ieder geval niet teveel van de ramadan in Iran mee te nemen. Het einde van de ramadan wel, want naar het Suikerfeest kijk ik erg uit. In Amsterdam gonst het dan al in de straten, moet je voorstellen hoe dat in de straten van Teheran moet zijn. Heerlijk die vooruitzichten.

Ik zal jullie erover op de hoogte houden. Misschien iets minder frequent want volgens mij zıjn de mogelıjkheden voor internet mınder daar in het oosten.

Liefs
Kristiaan