Turkije

Turkije, mijn eerste echte grens, ik fiets over een smalle weg met hoge hekken eromheen, om de paar honderd meter staan militairen met machine geweren. Met de manchetten die ze daarop gemonteerd hebben komen ze wel wat dreigend over maar ze groeten vriendelijk als ik langs fiets. Voor 15 euro mag ik 90 dagen in Turkije blijven. Eindelijk een visum en stempel in mijn paspoort, de eerste van vele hoop ik.

In Edirne, de stad vlak bij de Bulgaarse grens ga ik op zoek naar een goede kaart van Turkije. Eerst word ik doorverwezen naar de Tourist information, daar krijg ik een simpele kaart van Turkije, niet genoeg om op te fietsen dus mijn zoektocht gaat nog even door. In Edirne zijn schijnbaar geen boekwinkels want als ik iemand ernaar vraag is het altijd 100 meter verder, als ik dan duidelijk maak dat ik een kaart zoek wordt dat opeens 300 meter, een boekwinkel vind ik niet.
Ik besluit de bordjes naar Istanbul te volgen, druk en saai maar wel duidelijk.
Op een camping die avond hoor ik dat Turken rampzalig zijn met kaarten en als je al een goede kaart vindt komt die uit Duitsland of uit Nederland, how nice.


Istanbul was niet ver meer en ik besluit de volgende dag na 25 km te stoppen op een camping aan het strand. Daar hoor ik dat de bordjes niet het centrum van Istanbul aangeven, dat ligt zeker 25 km verder. Maar 30 km verderop is nog een camping vertelt de jongen, of zoals hij het brengt iets met een bordje camping maar niets zoals de camping waar ik zojuist gestopt ben. En het is er ook wat, een bar, gratis internet en snacks als Kebab Ekmek, dat is vlees met patat en saus op brood. Nieuwe combi voor mij patat op brood, maar het smaakt best goed. Ik besluit het heetst van de dag (40 graden) aan het strand af te wachten en later verder te fietsen.

De Zee van Marmara is glashelder en niet te koud, ik neem een heerlijk frisse duik en val onder een parasol in slaap. Eind van de middag fiets ik met de zon in de rug weer verder. Ik heb een doek onder mijn pet vastgemaakt waarvan ik de uiteinden in mijn hand vast houd, zo fiets ik heerlijk in de schaduw.

Na 20 km fiets ik al langs de camping waar de jongen het over had. Net nu mijn benen het prima doen, het niet te warm is en ik een prima vaartje heb. Onnozel maar waar, ik besluit door te fietsen, er komt vast wel een tankstation waar ik kan slapen denk ik nog en dat is ook veel avontuurlijker.

Helaas, 20 minuten later fiets ik een drukke voorstad van Istanbul binnen, hier is geen ruimte om te kamperen en campings zijn er ook niet, alleen dure hotels. Een aantal aardige Turken proberen me tevergeefs te helpen. Uiteindelijk zet ik mijn tent op aan de rand van een drukke boulevard tussen de eettentjes. De zonsondergang is prachtig maar echt op mijn gemak voel ik me er niet met al die mensen om mij heen.

Ik word nog wel uitgenodigd om bij een groepje jongeren te zitten die een verjaardagsfeestje vieren, jammer genoeg spreken ze bijna geen Engels en omdat ik me een beetje zorgen maak om mijn spullen iets verder in mijn tent kan ik mij niet echt goed ontspannen. De chocoladetaart smaakt me wel goed. De drukte en muziek op de boulevard gaan tot ongeveer 4 uur 's nachts door en een goede nachtrust voor mijn laatste etappe in Istanbul zit er niet in. De volgende dag fiets ik, over een weg vergelijkbaar me de A2 maar dan zonder verkeersregels of rijstroken, Istanbul binnen.

Ik neem mijn intrek in het Harmony hostel, het zit boven een tapijtenwinkel en is vrij nieuw. Het nieuwe uit zich voornamelijk in de onbeholpenheid van het personeel en de technische gebreken die elkaar opvolgen. Het kost nog eens een smak geld ook als je ruim een week wil blijven. Ik besluit twee dagen te blijven en dan iets beters te zoeken. De onrust van een reiziger op doortocht zat duidelijk nog in me. Maar de volgende dag is het maandag en dan is het Iranese consulaat open en daar moet ik mijn visum gaan aanvragen.

Speciaal voor deze gelegenheid heb ik twee maanden eerder mijn netste witte blouse ingepakt, in Bulgarije mijn haar laten knippen en heb ik mijn baard bijgeschoren. Een half uur te vroeg sta ik nerveus voor het consulaat. Het valt me op dat ik precies zo gekleed ga als de Turkse mannen die met een aktetas naar hun baan gaan, niemand probeert me die ochtend dan ook iets te verkopen. Ook mijn nieuwe pasfoto's zijn netter dan ik ze ooit gehad heb.

Als ik het consulaat binnen kom zie ik dat de communicatie door kleine openingen in het verduisterde glas boven de balie gaat. Gebukt met mijn hoofd bijna op de balie doe ik mijn verhaal lever mijn pasfoto's, kopieën van mijn paspoort en het aanvraag formulier in. Ik krijg te horen dat ik over 10 dagen terug moet komen in afwachting van een antwoord uit Iran. Dan mag ik weer naar buiten. Achter mij staat iemand in korte broek en T-shirt.

De dagen daarna bestaan uit slenteren door Istanbul, eten en mijzelf gek maken met de gedachte dat mijn visum wel eens afgekeurd zou kunnen worden. Alle alternatieven gingen door mijn hoofd van fietsen door Afrika tot een directe vlucht naar Canada nemen maar geen van de alternatieven spraken mij erg aan. Het is duidelijk ik wil gewoon Oostwaarts zonder teveel omwegen, de directe weg is al interessant genoeg.

Uit het Harmony hostel was ik vertrokken. Op zich was het wel prima met alle reizigers om mij heen maar ik had ondertussen al weer iets beters gevonden en het begon al een beetje te vervelen steeds het fietsverhaal te moeten doen. Het is erg grappig dat wanneer je vertelt dat je net 4000 km hebt gefietst de blikken altijd naar je benen afdwalen. Ik begrijp nu een beetje hoe vrouwen zich voelen wanneer ze met manen praten ;-)


In mijn zoektocht naar een ander hostel kreeg ik zomaar uit het niets een logeerkamer aangeboden. Turan die werkte in een restaurant naast een hostel bood die zomaar aan, omdat ik dan niet voor een hostel zou hoeven betalen . Ik was wat wantrouwig, wat school hier achter, wie biedt een wildvreemde nou zomaar zijn huis aan. Ik kan me zoiets in Amsterdam bijna niet voorstellen maar aangezien het Turkije is ging ik maar eens kijken. Het was een klein appartementje, rommelig, zonder keuken maar met een fijne bedbank. Na een dagje twijfelen besluit ik op het aanbod in te gaan. Turan was er vrijwel nooit omdat hij zeven dagen in de week en op onmogelijke tijden in een restaurant werkt. Het was ook een vreemde jongen waar ik weinig hoogte van kon krijgen. Duidelijk was dat onze persoonlijkheden niet helemaal matchten. Hij had een beetje een slechte periode. Zijn vriendin was namelijk bij hem weg. Heel terecht vond ik want hij had haar bijna het ziekenhuis in geslagen. Maar hij kon toch echt niet zonder vrouw, zijn huis was niet voor niets een zooitje. Ondanks dat was hij heel aardig en vroeg hij zelfs of ik niet in Istanbul wilde gaan werken, ik moest dan alleen Turks leren want met mijn Engels kon ik zo in een restaurant aan de slag :-)

Hij vroeg me ook nog een mail naar zijn ex-vriendin voor hem te schrijven waarin hij excuses maakte en haar vroeg om terug te komen. Dat vond ik wel leuk, het komt namelijk niet vaak voor dat ik zulke brieven kan schrijven. Maar natuurlijk werkte mijn mail, ondanks de pure poëzie die ik erin had gestopt, volledig averechts. Zij had ook wel door dat hij de mail niet geschreven had en in haar antwoord, 'ben je nu zelfs te lui om je eigen mails te schrijven' en nog wat gescheld, was zijn hoop wel een beetje weg.

Ondanks dat ik niets had met Turan, die ook steeds vaker dronken of stoned 's nachts thuiskwam en dan de volgende dag niet wakker werd voor zijn werk, begon ik het buurtje steeds leuker te vinden. Je kon er goedkoop en lekker eten, er waren geen toeristen en alle vrouwen en kinderen in de buurt kende me en zwaaide vrolijk als ik langs liep. Ik vond het er wel prima.

Samen met de fietsenmaker op de hoek verving ik mijn tandwielen en ketting. Hij sprak alleen Turks en had ongeveer dezelfde kennis van fietsen als ik en iets minder gereedschap maar samen kregen we alles gemonteerd, en dronken thee na. Betalen voor de reparatie mocht ik niet en hij trakteerde me die avond nog op thee en gefrituurde mosselen in het theehuis om de hoek. Een beetje ongemakkelijk was het wel want je bent vrij snel uitgepraat wanneer je elkaars taal niet spreekt. Gelukkig is er de taal van thee en die is universeel.

De dagen daarna vulde ik met door Istanbul dwalen, af en toe mediteren in een moskee en lezen in het park. Ik begon me een beetje te vervelen, mijn moeder en broer zouden pas na een paar dagen komen en tot die tijd kon ik natuurlijk de toeristische bezienswaardigheden nog niet gaan bekijken. Ik begon me ook steeds meer alleen te voelen met al die mensen om me heen. Ik kwam nog wel een leuk Duits fietsstel tegen waarmee ik ervaringen kon uitwisselen, zij durfden het niet aan om door Iran en Pakistan te fietsen en zouden na door Syrië en Jordanië gefietst te hebben terug in Istanbul het vliegtuig naar India nemen, daar zal ik ze vast nog wel tegenkomen. It's a small world.

De laatste dagen voordat mijn moeder en broer op bezoek zouden komen had ik het een beetje gehad met de drukte van de stad. Gelukkig vond ik in het park een lezing van Eckhart Tolle op mijn Ipod waardoor ik weer even ging genieten van het moment zonder me zorgen te maken over wat er mogelijk allemaal in de toekomst zou gebeuren.

De volgende dag kwamen mijn moeder en broer aan in Istanbul. Omdat ik me een uur vergiste in de tijd moest ik nog even stressen en met een taxi naar het vliegveld racen om ze op tijd op te halen. Natuurlijk stond ik nog ruim een uur te wachten maar vliegvelden en stress gaan bij mij nou eenmaal samen. Een belangrijke reden dat ik op de fiets op reis ben gegaan en niet met het vliegtuig.

Gedrieën hadden we een erg leuke tijd, even lekker op vakantie en de toerist uit hangen. We bezochten de grote Moskeen, gingen elke avond uit eten en maakte een boottocht op de Bosporus.
Het verbaasde me dat het zo gewoon aanvoelde om met mijn moeder en broer in Istanbul te zijn, ik had bijna het gevoel nauwelijks weg geweest te zijn. Het waren natuurlijk ook nog maar twee maanden en het regelmatige skype en e-mail contact maakt de wereld natuurlijk ook wel kleiner.
Vaak was ik verbaasd dat ze van die specifieke details van mijn reis wisten. Blijkbaar staan er dingen in mijn blog die ik zelf bijna vergeten ben ;-)

Mijn moeder had ook nog spulletjes voor me meegenomen. Een echt Brooks zadel, voor nog meer Zadelpret. Foto's van de familie, die doen het altijd goed bij mensen thuis. En twee nieuwe fietstassen. Ze had bij de fietswinkel laten vallen, dat ik dolgraag gesponsord zou willen worden(had ik nooit zo gezegd hoor), en nu fiets ik met twee blauwe Ortlieb fietstassen met het Vakantiefietser Logo daarop, mijn eerste sponsor! Dus bij deze: koop je nieuwe fiets bij de vakantiefietser in Amsterdam ;-) Ik moest wel even slikken want ondanks dat één van mijn achtertassen net gescheurd was viel het me zwaar mijn stoere zwarte tassen in te ruilen voor tassen met een fancy logo erop.

De tien dagen voor mijn visum waren ondertussen ook voorbij en samen met mijn moeder begaf ik mij naar het consulaat. De witte blouse had ik deze keer maar achterwege gelaten. Bij het consulaat lieten ze me nog een kwartiertje voor het loket wachten. Vervolgens vroeg de ambtenaar: occupation IT?, ik: 'Yes I work with computers' (anders wordt het zo lastig). Hij: Oke come back in one hour.

Een uur en een kopje Turkse koffie later had ik mijn visum. Een visum voor 15 dagen en niet voor 30 zoals ik gevraagd had. Toen ik ernaar vroeg antwoordde de ambtenaar: 'There was no answer from Iran but I did not want you to be unhappy so I gave you 15 days . Had mijn witte blouse misschien toch effect gehad :-) Ik kan dus naar Iran en daar kan ik mijn visum dan makkelijk verlengen heb ik begrepen.

De rest van de dagen hing ik ontspannen de toerist uit en had ik het prima naar mijn zin. De laatste avond rookte we zelfs nog een waterpijp, fantastisch toch, met je moeder en broer een waterpijp roken en Turkse thee drinken. Het voelde bijna als op de Oudeschans ;-)

Aan alles komt echter een eind en ondertussen fiets ik weer alleer langs de Zwarte zee kust. Met de ferry ben ik Istanbul ontvlucht om niet over drukke snelwegen te hoeven fietsen maar daarvoor in de plaats is het gelijk behoorlijk klimmen geblazen. Het is erg wennen voor mijn benen en geest. De benen hebben het zwaar met alle heuvels die hier steiler zijn dan ik eerder heb gehad. De geest heeft het voornamelijk zwaar met het alleen zijn en de ongelofelijke afstand die ik nog te gaan heb door dit land. Eén centimeter op de kaart is acht kilometer, dus heb ik niet echt het gevoel dat het erg opschiet. Ik weet gelukkig dat het ook nu een kwestie van wennen is, en nu ik dit schrijf voel ik me al een stuk beter over het reizen. Ik heb ook alweer 3 interessante kampeerplekjes gehad maar zal jullie hier niet teveel mee vervelen want die plekken blijven komen

De Turken zijn bijzonder vriendelijk. Op de voormalig gastarbeiders na spreken ze weinig Engels of Duits maar ik krijg wel overal thee of cola en zelfs een keer een versgebakken brood dat nog te heet was om te eten. Aan aandacht onderweg heb ik zeker geen gebrek. Auto's toeteren en stoppen soms om je naam te vragen, en waar je vandaan komt natuurlijk. Eén keer deed een man mij een erg oneerbaar voorstel. Dat wees ik, na dat ik hem eindelijk begreep, vriendelijk af, het koekje dat ik van hem had gekregen ging ook de bosjes in. Ik heb het vermoeden dat Turkse kinderen niet zoveel Engels leren op school want ze houden het erbij heel hard HELLO te schreeuwen als ik voorbij fiets. De ouderen willen daar nog eens 'my name is?' aan toe voegen. Het duurde even voordat ik doorhad dat ze mijn naam wilde weten en niet dat ze wilde dat ik hun naam zou raden. Dat gaf soms wel leuke spraakverwarring. Maar ach... ze spreken beter Engels dan dat ik Turks spreek.

Vanaf de camping waar ik vandaag een rustdag houd kijk ik uit over de Zwarte Zee, ik mijmer wat over eenzaamheid, de zin van reizen en mijn doelen in het leven. Ook heb ik mijn route een beetje in mijn kaart ingetekend, ik heb besloten van highlight naar highlight te gaan fietsen en als het fietsen me niet meer zint, zet ik die gewoon in de bus. De zee ga ik verlaten, mijn zee is toch de Noordzee en daar geniet ik het meest van in guur herfst weer. Een blauwe lucht en helder water vind ik maar saai en ook de tegenwind helpt me niet erg. Dus op naar het binnenland en richting Iran!

Voor jullie al het beste en tot horens.

P.s. Bedankt voor de leuke reacties. Ik heb de instellingen iets aangepast, reacties plaatsen zou nu makkelijker moeten gaan, ik hoop dat het nog steeds werkt want ik vind ze altijd erg leuk om te lezen.