India & de Himalaya

Aangekomen in Amritsar was het niet moeilijk de gouden Sikh tempel te vinden. Het is de grootste bezienswaardigheid in de omgeving. De Sikhs zijn vanuit hun geloof gastvrij. Iedereen is welkom om een aantal nachten in de tempel te overnachten en je kan er 24 uur per dag meeeten. Voor buitenlanders is er een aparte slaapzaal.

Het was een grote schok toen we de slaapzaal binnen kwamen. Na lange tijd in islamitische landen gereisd te hebben waren we allemaal gewend geraakt aan een seksloze omgeving zonder veel vrouwen. Het was een cultuurshock om de slaapzaal binnen te komen waar jonge reizigsters zich zonder belemering vrij rondbewogen en waar stelletjes lepeltje lepeltje lagen te slapen. Even stonden we vol verbazing te staren en voelden we ons net Pakistanen, gelukkig herstelden we al snel en mengden we ons in het backpackers gezelschap. Natuurlijk was iedereen erg onder de indruk van onze fietstocht.



In de Sikh tempel was het een chaotische drukte met een constante stroom van pelgrims en Indiase toeristen. Elke dag komen duizenden mensen naar de tempel en veel van hen eten er een maaltijd. Vrijwilligers zijn dag en nacht bezig met het koken van de maaltijden en het afwassen van de borden. In de tempel ligt een heilig boek van één van de Sikh guru's en daar wordt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat tegen gezongen Het zingen wordt met luidsprekers door de tempel verspreid en met het geluid van duizenden borden en schaaltjes geeft dit een onvergetelijke symfonie.

Zoals in veel plaatsen waar veel backpacker komen het makkelijk om aan informatie te komen over wat er zoal gebeurd in het land en zo kwam ik er snel achter dat de Dalai Lama een aantal lezingen zou geven in Dharamsala. Eugeni en Kaori wilde daar ook wel heen dus besloten we samen te gaan. Kaori ging met de bus, zij had het en beetje gehad met het fietsen. Eugeni en ik gingen wel op de fiets.

Het was een mooie tocht van drie dagen. Eerst fietsten we langs een drukke weg en sliepen die nacht bij een Sikh die stoelen en matrassen voor bruiloften verhuurde. Hij had genoeg matrassen waar we die nacht op konden slapen. Hij sprak niet zoveel Engels en gaf naar eigen inzicht antwoord op onze vragen. Zo kwamen we erachter wat een goede prijs was voor een maaltijd toen we hem vroegen hoe lang hij getrouwd was en vertelde hij ons dat hij twee keer getrouwd was geweest en twee kinderen had toen we hem vroegen of zijn zaak goed draaide. Hij had tien jaar in het leger gezeten en we merkten dat hij er nog steeds een militaire discipline had, om zes uur de volgende ochtend, het was nog steeds donker en koud, maakte hij ons wakker en begon zijn zaak op te zetten. We kregen chai (melkthee met suiker) op bed maar echt blij waren we niet met het vroegen waken want in het donker en met een dikke herfst mist konden we nog niet fietsen. Na nog een kop chai werd het licht en konden we weer op pad.

Die dag bereikten we de voet van de Himalaya, de weg werd rustiger, de lucht zuiverder en het uitzicht fantastisch. We konden die nacht zelfs naast een riviertje kamperen. Twee dingen die we in India voor onwaarschijnlijk hadden gehouden, bij mensen thuis overnachten en wildkamperen lukte ons in de eerste twee dagen fietsen. Die dag fietsten we naar Dharamsala, 50 kilometer in totaal waarvan 40 kilometer stijl omhoog. We klommen meer dan 1400 meter die dag en waren best moe toen we aankwamen. Vanuit Dharamsala, een toeristisch gekkenhuis, duwden we onze fietsen omhoog naar het rustige Dharamkot waar Kaori op ons wachtte. Hier gaven we onze benen rust, luisterde naar de Dalai Lama, aten we Japans (Kaori was daar erg aan toe), en keken we naar films over Global Warming en de bezetting van Tibet. Binnenkort fiets ik weer verder door de Himalaya, deze keer op zoek naar hete bronnen want het is behoorlijk koud 's nachts en bij het opstaan. Overdag is het heerlijk fietsweer, warm in de zon en koel in de schaduw.


Liefs
Kristiaan

Islamabad – Lahore

Toe er buiten een magazijn leeggeschoten werd begon ik mij een beetje zorgen te maken. Er bleek echter niemand gewond geraakt te zijn en het feest ging onverminderd verder. Marco en ik deden alsof we sliepen maar hielden de situatie goed in de gaten.

Twee dagen eerder waren we vertrokken uit Islamabad. We namen uitbundig afscheid van alle kampbewoners, het was echt net een commune en fietsten de drukken Grand Trunk Road op. De weg naar Islamabad was voornamelijk druk en saai. De eerste nacht sliepen we achter een wegrestaurant waar we een maaltijd en thee aangeboden kregen van een nieuwsgierige voorbijganger. De volgende dag was het moeilijker om onderdak te vinden.

Vlak voordat het donker werd vroegen we een boer of we onze tent op mochten zetten achter een muurtje. De boer was geen boer was maar eigenaar van de boerderij  en had voornamelijk in Spanje in restaurants gewerkt. Hij bood ons aan om te slapen in een kamer boven de boerderij en liet één van zijn werkers eten voor ons halen, Hij haalde zelfs een fles vodka tevoorschijn waar  we een kleine borrel uit dronken.We moesten wel een extra dag blijven van hem zodat hij ons kon rondleiden door zijn dorp en de omgeving. Ik had daar weinig zin in maar Marco vond dat het onbeleefd zou zijn om niet op zijn aanbod in te gaan. Ik kon ook geen rationele reden vinden om te vertrekken, we hadden tenslotte alle tijd. We bleven dus een dagje.

De volgene dag was ik erg onrustig, ik had nog steeds zin om te fietsen en de eigenaar van de boerderij was nog niet op komen dagen. Na een uur vloog ik werkelijk tegen de muren op ik snapte niet waarom ik zograag weg wilde, voorgevoelens zijn achteraf vaak makkelijker te verklaren.

Van de rondleiding door het dorp kwam weinig terecht maar we werden wel uitgenodigd om met hem en zijn vrienden in een duur restaurant te eten. De voorgerechten (3euro) waren al zes keer zo duur dan wat we normaal voor een hele maaltijd betaalden en het eten smaakte fantastisch. Ik vond de groep mannen wel enigszins maffioso overkomen, en ik ontdekten dat het niet vreemd was om in Pakistan een wapen te dragen.

Onze gastheer wilde die avond nog een borrel met ons drinken. Hij nodigde ook zijn vrienden uit en voor we het wisten zaten we met z'n allen in de kamer,,waar wij zouden slapen, te drinken. Na één drankje hadden we het wel gehad, de Pakistaanse whisky raad ik niemand aan. Marco en ik trokken ons op een gegeven moment terug om achter in de kamer wat te slapen.
 
Even later schrok ik wakker, er waren nieuwe vrienden bijgekomen en er was een verhitte discussie losgebroken. Ik verstond niet waar de ruzie over ging maar één van hen trok zijn pistool en rende naar buiten, onze gastheer trok zijn eigen wapen en rende achter hem aan. Hier begon ik mij zorgen te maken. Na één magazijn leeggeschoten was, ik neem aan in de lucht, kwamen ze weer terug en kalmeerden ze. Het was maar even rustig want de stom dronken Pakistanen begonnen al snel weer ruzie te maken. Deze keer begonnen ze te vechten.Het ging er heftig aan toe en menige rake klappen werden uitgedeeld Er was ondertussen ook een pooier met twee prostituees binnen gekomen en die was nuchter genoeg om de pistolen te pakken en ze onder het kussen en matras te stoppen waar Marco lag. Hij deed nu dus alsof hij sliep met een geladen pistool onder zijn kussen en één onder zijn benen. Ik geloof niet dat hij nog heeft geslapen.

Weer werd het rustig en wonderbaarlijk en onverstandig genoeg viel ik in slaap. Toen ik wakker werd was het donker en bijna stil. Bijna stil want in de ander bedden lagen de mannen met de prostituees en de geluiden maakte me misselijk. Schieten en vechten kan ik hebben maar dat in het bed naast mij een harige Pakistaan seks had met een te jonge prostituee was te veel voor mij, zeker om vijf uur in de ochtend Ik gebaarde Marco dat het tijd was om op te stappen. We pakte onze spullen en stapten op onze fiets, iets wat we 20 uur eerder hadden moeten doen. Die dag fietste we de 144 km  naar Lahore waar we begin van de middag aankwamen.

Aangekomen in de Regale Internet Inn, waren we op. De slapeloze nacht, vooral voor Marco die slecht sliep met een pistool onder zijn kussen en de laatste 40 kilometer door verschrikkelijk druk verkeer en uitlatgassen waren slopend. Het was fietsen in een blauwe wolk van uitlaatgassen met een constant getoeter  en lawaai van vrachtwagens en motoren. Lahore is één van de meest vervuilde en drukke steden in de wereld. Ik dacht dat Teheran erg was maar dat is een paradijs om door te fietsen vergeleken met Lahore.

Gelukkig is de Internet Inn heel relax. Ik ben er ook ruim een week gebleven. In deze week heb ik voornamelijk uitgerust, met reizigers gepraat en met Ali opgetrokken. Ali is een rijke Pakistaan die een vriendin van mij kende die zijn telefoonnummer aan mij gaf. Hij liet mij veel van Lahore zien en voornamelijk veel eten proeven. Pakistanen zijn alleen een beetje moeilijk wat afspraken betreft dus ondanks dat Ali elke keer grote plannen maakte kwam hij ook altijd drie uur te laat waardoor van de grote plannen niet meer overbleef dan het lokale eten proeven. Ik heb dus heerlijk gegeten en daarbij een inkijkje gekregen in de upperclass van Pakistan. Boeiend maar de kloof tussen lowbudget en upperclass is wel wat groot.

Pakistan is overigens een prachtig land om doorheen te reizen (laat je niet van de wijs brengen door verhalen over pistolen etc.) Zoveel verschillende culturen bij elkaar en zulke vriendelijke mensen. Iedereen is weg van buitenlanders en op straat word je hand geschud en willen mensen een praatje met je maken. Anders dan vaak in Iran gebeurd dit met heel veel respect en een zekere terughoudendheid. Het land is zeer kleurrijk met alle versierde vrachtwagens en riksja's en klassieke Pakistaans kleding die je nog overal ziet. Het eten in Pakistan is ook heerlijk, zeer gevarieerd en naast de vele curry's zijn ze ook erg goed in het roosteren van vlees en vis.  Ook zoetigheid is overal verkrijgbaar en alles spotgoedkoop.

De situatie mat de Taliban en de beveiligingsmaatregelen daar tegen zijn wel naar, overal zijn politiecheckpoints en soms krijg je het idee dat toeristen als extra verdacht beschouwd worden wat vervelende situaties geeft (zie Quetta). Veel wonderschone gebieden zoals Swatt en Peshawar zijn ook niet goed toegankelijk op dit moment. Hopelijk wordt de situatie snel beter en krijgen de pakistanen wat rust 

Ondertussen zijn we met zes fietsers in het hostel en morgen vertrekken we gezamenlijk naar de grens. De laatste dag Pakistan van dit jaar maar in de lente kom ik terug om het noorden te ontdekken en de Karakoram over te steken naar China.

Maar eerst India, ik heb me aangemeld voor een meditatie retreate in januari, op de plaats waar Boedha zijn verlichting vond. een goede plek om wat rust te nemen leek me. Om daar te komen moet ik nog wel 1500 km fietsen met  de gagarantie op nieuwe avonturen. Mijn eerste nacht zal ik bijvoorbeeld  al overnachten in de gouden Sikh tempel van Amritsar, maar daarover later meer.

Liefs
Krisiaan

Tourist Campsite Islamabad

De tijd stond even stil, 10 dagen wachten op een visum het leek even eindeloos. Het kampeerterrein was leeg en Marco en ik hadden, na alle treinreizen, niet zoveel meer te bespreken.

Gelukkig arriveerde de volgende dag de eerste reizigers op het kampeerterrein.

De dagen daarna transformeerde de 'Tourist Campsite Islamabad' zich tot een commune van wachtende reizigers. Opvallend was het hoge percentage Zwitserse reizigers en fietsers. Iedereen op de campsite had zijn eigen verhaal en iedereen was al maanden of jaren op reis.

De campsite zelf is ook erg bijzonder. Het is een groot terrein langs de weg met veel gras en bomen. Er was een toilet gebouw, te vies om te beschrijven en met één koude douche. Op het zelfde terrein leefde een aantal soldaten. Zij bewaakte de camping, 24 uur per dag was er een groot machine geweer op de poort gericht en 's nachts werd er door twee soldaten gepatrouilleerd.

Elke dag kwam de zwakzinnige beheerder het geld innen. Zijn begroeting was standaard: 'Hello, Money' of 'you leaving today?' Het kampeerterrein werd ook bevolkt door een grote zwerm kraaien. Kraaien zijn erg brutale vogels die 's nachts de prullenbakken leeggooien en al het eten en glimmende wat blijft liggen direct stelen als je drie stappen opzij doet. Het gordeldier dat af en toe voorbij kwam gaf minder overlast, fascinerende dieren gordeldieren die sinds de oertijd niet zoveel veranderd zijn.

We vormde een leuke groep reizigers bij elkaar.

Simon en Nathalie uit Zwitserland waren het langste onderweg, twee en een half jaar. Ze waren gestart met een VW bus maar voelden zicht teveel geïsoleerd in hun bus. Een vriend reed de bus terug naar Zwitserland en al backpackend gingen ze verder. Via Iran, en Pakistan kwamen ze in India en Nepal waar ze en jaar bleven. Daarna gingen ze terug naar Pakistan. In het noordelijke Kailas kochten ze twee ezeltjes en kregen ze een puppy (Nilak) cadeau. Het plan was om met de ezels via China, en Centraal Azië terug naar Zwitserland te lopen. Vanwege verkeerde inlichtingen uit China kwamen ze echter bij de Chinese grens vast te zitten. De ezeltjes mochten niet de grens over. Een grote ellende met visa problemen was het gevolg en uiteindelijk waren ze gedwongen de ezels te verkopen. Nilak hadden ze gelukkig nog wel. Toen ik ze ontmoete probeerde ze met de hond terug te komen naar Zwitserland. Helaas is het niet makkelijk om een hond uit een hoog rabbies risico gebied Europa binnen te brengen. Vliegen ging niet want dan moesten ze drie maanden wachten na de uitslag van een bloedtest, die ook een maand op zich liet wachten. De uiteindelijke oplossing, na vele andere overwegingen en tweemaal mijn tarot kaarten geraadpleegd te hebben, was de volgende: Simon koopt een kever met een export nummerplaat en rijdt met de hond naar Istanbul, Nathalie die niet naar Iran en Turkije wil gaat terug naar India en vliegt van daar uit naar Istanbul om Simon te ontmoeten, samen rijden ze dan naar Zwitserland. Fantastisch vertrekken met een VW bus en terug komen met een VW kever en een half getrainde Pakistaanse hond.

Een ander stel was Eugeni en Kaori uit Spanje en Japan, zij waren vanuit Japan naar Pakistan komen fietsen en wachtte ook op hun visum voor India. Ze fietsen binnenkort naar Delhi waar ze de trein nemen naar één van de zuidelijke stranden van India. In de Lente komen ze terug naar Pakistan om daar samen met een 70 jarige pakistaanse hippie een guesthouse te openen in het Noorden van Pakistan. Een super relax stel dat al maanden op reis is met een tentje dat zelfs voor één persoon te klein is. Ze reizen met een minimum aan bagage en zonder de hi-teck fietstassen die alle andere fietsers hebben, gewoon rugzakken achterop en fietsen maar. Ik hoop ze in de toekomst weer te ontmoeten, misschien in India en anders in Noord Pakistan. Mijn plan is namelijk om in de lente terug te komen om de Himalaya over te steken naar China.

Er was ook nog een Slowaaks stel op de fiets, maar die stuurden hun fietsen naar huis omdat ze binnen een maand in Birma wilden zijn oom een twee maanden lange meditatieretraite te beginnen.

David, ook uit Zwitserland, arriveerde later. Hij fietst ook naar India, waarschijnlijk gaan we gezamenlijk de grens over.

Er was ook nog een ander Zwitsers stel met een bestelbus, de honymoon express. Ze waren dan ook net getrouwd. Jochem die ik in Kerman en Bam had ontmoet was er ook nog een paar dagen. Al met al maakte het een gevarieerd en bont gezelschap.

Het was een gezellige boel op het kampeerterrein, we maakte twee barbecues, Argentijnse stijl met vlees van een goede hygiënische slager voor een tiende van de Europese prijs, helaas miste de rode wijn. Voor alcohol moet je een vergunning hebben, vroeger kreeg je hier zelfs een stempel in je paspoort. Verder deden we niet veel gewoon lekker lui kamperen en kletsen, ik houd daar wel van.

Toch kreeg ik het gevoel dat het tijd werd om verder te gaan dus stapte we op de fiets richting Lahore en de grens met India.

Maar daar schrijf ik binnenkort over.

Liefs Kristiaan