Islamabad – Lahore

Toe er buiten een magazijn leeggeschoten werd begon ik mij een beetje zorgen te maken. Er bleek echter niemand gewond geraakt te zijn en het feest ging onverminderd verder. Marco en ik deden alsof we sliepen maar hielden de situatie goed in de gaten.

Twee dagen eerder waren we vertrokken uit Islamabad. We namen uitbundig afscheid van alle kampbewoners, het was echt net een commune en fietsten de drukken Grand Trunk Road op. De weg naar Islamabad was voornamelijk druk en saai. De eerste nacht sliepen we achter een wegrestaurant waar we een maaltijd en thee aangeboden kregen van een nieuwsgierige voorbijganger. De volgende dag was het moeilijker om onderdak te vinden.

Vlak voordat het donker werd vroegen we een boer of we onze tent op mochten zetten achter een muurtje. De boer was geen boer was maar eigenaar van de boerderij  en had voornamelijk in Spanje in restaurants gewerkt. Hij bood ons aan om te slapen in een kamer boven de boerderij en liet één van zijn werkers eten voor ons halen, Hij haalde zelfs een fles vodka tevoorschijn waar  we een kleine borrel uit dronken.We moesten wel een extra dag blijven van hem zodat hij ons kon rondleiden door zijn dorp en de omgeving. Ik had daar weinig zin in maar Marco vond dat het onbeleefd zou zijn om niet op zijn aanbod in te gaan. Ik kon ook geen rationele reden vinden om te vertrekken, we hadden tenslotte alle tijd. We bleven dus een dagje.

De volgene dag was ik erg onrustig, ik had nog steeds zin om te fietsen en de eigenaar van de boerderij was nog niet op komen dagen. Na een uur vloog ik werkelijk tegen de muren op ik snapte niet waarom ik zograag weg wilde, voorgevoelens zijn achteraf vaak makkelijker te verklaren.

Van de rondleiding door het dorp kwam weinig terecht maar we werden wel uitgenodigd om met hem en zijn vrienden in een duur restaurant te eten. De voorgerechten (3euro) waren al zes keer zo duur dan wat we normaal voor een hele maaltijd betaalden en het eten smaakte fantastisch. Ik vond de groep mannen wel enigszins maffioso overkomen, en ik ontdekten dat het niet vreemd was om in Pakistan een wapen te dragen.

Onze gastheer wilde die avond nog een borrel met ons drinken. Hij nodigde ook zijn vrienden uit en voor we het wisten zaten we met z'n allen in de kamer,,waar wij zouden slapen, te drinken. Na één drankje hadden we het wel gehad, de Pakistaanse whisky raad ik niemand aan. Marco en ik trokken ons op een gegeven moment terug om achter in de kamer wat te slapen.
 
Even later schrok ik wakker, er waren nieuwe vrienden bijgekomen en er was een verhitte discussie losgebroken. Ik verstond niet waar de ruzie over ging maar één van hen trok zijn pistool en rende naar buiten, onze gastheer trok zijn eigen wapen en rende achter hem aan. Hier begon ik mij zorgen te maken. Na één magazijn leeggeschoten was, ik neem aan in de lucht, kwamen ze weer terug en kalmeerden ze. Het was maar even rustig want de stom dronken Pakistanen begonnen al snel weer ruzie te maken. Deze keer begonnen ze te vechten.Het ging er heftig aan toe en menige rake klappen werden uitgedeeld Er was ondertussen ook een pooier met twee prostituees binnen gekomen en die was nuchter genoeg om de pistolen te pakken en ze onder het kussen en matras te stoppen waar Marco lag. Hij deed nu dus alsof hij sliep met een geladen pistool onder zijn kussen en één onder zijn benen. Ik geloof niet dat hij nog heeft geslapen.

Weer werd het rustig en wonderbaarlijk en onverstandig genoeg viel ik in slaap. Toen ik wakker werd was het donker en bijna stil. Bijna stil want in de ander bedden lagen de mannen met de prostituees en de geluiden maakte me misselijk. Schieten en vechten kan ik hebben maar dat in het bed naast mij een harige Pakistaan seks had met een te jonge prostituee was te veel voor mij, zeker om vijf uur in de ochtend Ik gebaarde Marco dat het tijd was om op te stappen. We pakte onze spullen en stapten op onze fiets, iets wat we 20 uur eerder hadden moeten doen. Die dag fietste we de 144 km  naar Lahore waar we begin van de middag aankwamen.

Aangekomen in de Regale Internet Inn, waren we op. De slapeloze nacht, vooral voor Marco die slecht sliep met een pistool onder zijn kussen en de laatste 40 kilometer door verschrikkelijk druk verkeer en uitlatgassen waren slopend. Het was fietsen in een blauwe wolk van uitlaatgassen met een constant getoeter  en lawaai van vrachtwagens en motoren. Lahore is één van de meest vervuilde en drukke steden in de wereld. Ik dacht dat Teheran erg was maar dat is een paradijs om door te fietsen vergeleken met Lahore.

Gelukkig is de Internet Inn heel relax. Ik ben er ook ruim een week gebleven. In deze week heb ik voornamelijk uitgerust, met reizigers gepraat en met Ali opgetrokken. Ali is een rijke Pakistaan die een vriendin van mij kende die zijn telefoonnummer aan mij gaf. Hij liet mij veel van Lahore zien en voornamelijk veel eten proeven. Pakistanen zijn alleen een beetje moeilijk wat afspraken betreft dus ondanks dat Ali elke keer grote plannen maakte kwam hij ook altijd drie uur te laat waardoor van de grote plannen niet meer overbleef dan het lokale eten proeven. Ik heb dus heerlijk gegeten en daarbij een inkijkje gekregen in de upperclass van Pakistan. Boeiend maar de kloof tussen lowbudget en upperclass is wel wat groot.

Pakistan is overigens een prachtig land om doorheen te reizen (laat je niet van de wijs brengen door verhalen over pistolen etc.) Zoveel verschillende culturen bij elkaar en zulke vriendelijke mensen. Iedereen is weg van buitenlanders en op straat word je hand geschud en willen mensen een praatje met je maken. Anders dan vaak in Iran gebeurd dit met heel veel respect en een zekere terughoudendheid. Het land is zeer kleurrijk met alle versierde vrachtwagens en riksja's en klassieke Pakistaans kleding die je nog overal ziet. Het eten in Pakistan is ook heerlijk, zeer gevarieerd en naast de vele curry's zijn ze ook erg goed in het roosteren van vlees en vis.  Ook zoetigheid is overal verkrijgbaar en alles spotgoedkoop.

De situatie mat de Taliban en de beveiligingsmaatregelen daar tegen zijn wel naar, overal zijn politiecheckpoints en soms krijg je het idee dat toeristen als extra verdacht beschouwd worden wat vervelende situaties geeft (zie Quetta). Veel wonderschone gebieden zoals Swatt en Peshawar zijn ook niet goed toegankelijk op dit moment. Hopelijk wordt de situatie snel beter en krijgen de pakistanen wat rust 

Ondertussen zijn we met zes fietsers in het hostel en morgen vertrekken we gezamenlijk naar de grens. De laatste dag Pakistan van dit jaar maar in de lente kom ik terug om het noorden te ontdekken en de Karakoram over te steken naar China.

Maar eerst India, ik heb me aangemeld voor een meditatie retreate in januari, op de plaats waar Boedha zijn verlichting vond. een goede plek om wat rust te nemen leek me. Om daar te komen moet ik nog wel 1500 km fietsen met  de gagarantie op nieuwe avonturen. Mijn eerste nacht zal ik bijvoorbeeld  al overnachten in de gouden Sikh tempel van Amritsar, maar daarover later meer.

Liefs
Krisiaan