Kerst in Rishikesh

Kerstavond, ik zit te kletsen met een Duitse hippie en een sadu. De hippie is zelf al twee eerdere keren op de fiets naar India gekomen en mist zijn fiets deze keer erg. Hij gaat gekleed als een sadu en spreekt vloeiend Hindi. Omdat ik naast de twee sadu's zit krijg ik ook twee bananen en Indiase zoetigheid die uitgedeeld worden aan de 'heilige mannen'. Sadu's zijn tegenwoordig een soort geïnstitueerde bedelaars geworden. Vroeger keerden de sadu's zich af van de samenleving en trokken ze zich terug in de bergen om zich aan hun spirituele zoektocht te wijden. Tegenwoordig roken ze  voornamelijk hasjiesj en bedelen ze bij toeristen. Volgens de lonley planet kunnen sommige sadu's gevaarlijk zijn maar daar heb ik nog niets van gemerkt. Er zijn waarschijnlijk ook nog echte sadu's maar die kom ik natuurlijk niet tegen omdat ze zich terugtrekken in de bergen om zich aan hun spirituele zoektocht te wijden :-)

De Duitse hippie is hier voor de Kumba Mela,  het grootste religieuze festival ter wereld waar duizenden mensen een bad in de Ganges komen nemen. De Kumba Mela begint volgende maand  en net als de vorige keer toen ik in India was (de Kumba Mela vind elke 4 jaar plaats) heb ik besloten het massale gebeuren toch maar over te slaan.

Drie dagen eerder had ik afscheid genomen van Eugeni en Kaori. Kaori zat er helemaal doorheen en kon het mentaal niet meer opbrengen verder te gaan. Dit gaf behoorlijke spanning en Eugeni besloot haar met de bus naar Delhi te brengen en haar op het vliegtuig terug naar Japan te zetten. Voor haar is de reis over maar Eugeni zal ik nog wel tegenkomen. Ik was dus weer alleen. Sinds Esfahan, Iran had ik niet meer alleen gefietst dus dat was even wennen maar de vrijheid voelde goed en al snel had ik mijn eigen ritme weer te pakken.

Op mijn weg naar Rishikesh was ik uitgenodigd door Shalina om kerst te komen vieren met haar christelijke familie. Ik had die nacht ervoor op het dak van een restaurant gekampeerd en door de ochtenddauw moest ik mijn tent later die dag in de zon drogen. Dat deed ik op de juiste plaats want Shalina zag mij staan en ik had een leuk adresje voor eerste kerstdag.

Het werd een leuke kerst met veel kletsen en nog meer eten. Er stond zelfs kip op het menu, iets wat ik sinds Pakistan niet meer gegeten had. Er werd een kampvuur gemaakt in de tuin en met de hete kolen werd het huis binnen verwarmd. Dat ging even mis omdat er nog een stukje hout tussen de kooltjes verscholen lag en al snel stond de hele kamer vol met rook, typisch voor het dorpsleven volgens Shalina. Aan het eind van de avond  dronken we nog een pittige kop chai. Het geheim om een pittige chai te maken is om naast gember en kardemon ook zwarte peperkorrels mee te koken.

Dus voor een koude Nederlandse winteravond:

Kook in sterke zwarte thee een ruime hoeveelheid geplette gember, kardemon en wat zwarte peperkorrels. Laat even doorkoken. Voeg dan een redelijke hoeveelheid suiker of honing toe en 1/3 deel (soya)melk. Laat nogmaals een tijdje doorkoken. Zeef de melkthee in grote mokken en geniet.
Ook goed bij keelpijn en verkoudheid.

De volgende ochtend ontbeten we met alu paratha's, gevulde chapaties (indiaas plat, ongerezen brood) met aardappel en kruiden gebakken op een hete plaat met olie. Erg lekker en ondanks de geruime hoeveelheid olie kan je er alsmaar van door blijven eten, zeker met de zelfgemaakte pindakaas die op tafel stond. Huisgemaakte paratha's zijn hemels.

Ik mocht de familie wel, de vader met zwaar overgewicht en diabetes, het jongste zusje dat als verpleegster werkte in provincie Punjab maar dolgraag in het westen wil werken (als iemand nog connecties heeft in een Nederlands ziekenhuis houdt ze zich aanbevolen). De oudste zus hield het huishouden op orde. In het kleine huisje met twee en een halve kamer hadden ze ook nog eens drie honden waarvan één op het punt stond om puppy's te krijgen. Toch vonden ze ruimte om mij een bed aan te bieden, in het andere bed sliepen zij met z'n vieren. Als dat niet de kerstgedachte is weet ik het ook niet.

Shalina is juf in Rishikesh maar probeert fondsen te vinden om een school voor wezen zonder kans op adoptie te starten. Wezen waarvan niet duidelijk is welke religie de ouders hadden maken namelijk weinig kans om geadopteerd te worden en zijn één van de meest kansarmen in India. Verdrietig genoeg worden in India nog steeds kinderen door hun ouders achtergelaten om in het gunstigste geval zonder familiegeschiedenis in een weeshuis te belanden.

Shalina heeft zelf een soort pleegouders in Australië. Dit zijn een Nederlandse pastoor en zijn vrouw. Hoe het precies werkte met pleegouders snapte ik niet helemaal maar Shalina was tweemaal naar Australië geweest op de foto's die ze me liet zien herkende ik duidelijk de Nederlandse koppen. Nog duidelijker herkende ik de EO maar het was dan ook een kerkelijk genootschap en dat paste wel bij kerstmis.

Omdat haar pleegouders Nederlands spraken kende Shalina een aantal Nederlandse woorden. Ze probeerde die echter zo min mogelijk te gebruiken omdat ze bang was om haar keel te bezeren met alle schkrggg Rrrggg klanken. De familie was ook  helemaal weg van de Kerst CD van Herman van Veen die ik ze op mijn Ipod liet horen. De melodie kende ze en de schkrggg Rrrggg invulling van de tekst vonden ze erg grappig.

Tweede kerstdag fietste ik weer terug naar Rishikesh. Ik moest ruim voor zonsondergang vertrekken want de weg tussen het dorp en Rishikesh wordt gevaarlijk tijdens de schemering omdat luipaarden en olifanten dan de weg opkomen. Een aantal weken terug waren twee manen in dat bos platgetrapt door een olifant. Ik moest dus maar even bellen als ik veilig aangekomen was in Rishikesh. Ik had dolgraag een luipaard of olifant gezien maar helaas de weg was helemaal leeg en ik zoefde heerlijk  door het bos terug naar mijn Ashram waar ik een kamertje had aangehouden.

Acht jaar geleden was ik ook in Rishikesh en sliep ik in de zelfde Ashram. Het is dus een feest van herkenning, vooral omdat er niet veel is verandert in de afgelopen jaren. De verandering die het meest opvalt zijn de motoren die tegenwoordig door de kleine steegjes scheuren. In de laatste jaren hebben jongeren meer geld te besteden gekregen en is de prijs van motoren behoorlijk gedaald. Het resultaat is dat overal in India (net als in Turkije en Iran) jongeren motoren rijden, zonder helm en zonder respect voor andere weggebruikers. Het ergste is nog dat de motoren ook op de voetgangers paden rijden en daarbij de claxon gebruiken om te laten horen dat ze eraan komen en niet zullen stoppen. Als een voetganger aangereden wordt is dat pech voor de voetganger want aansprakelijkheid bestaat niet in India.

De jongeren die rijden vaak met drie personen op één motor,  heel soms draagt één van hen een helm. Elke dag gebeuren er ongelukken met deze motoren, op mijn weg zag ik er al twee. In één geval waren twee van de jongens er zeer slecht aan toe, onder het bloed van meerdere hoofdwonden waren ze niet meer in staat rechop te staan ik kan me goed voorstellen dat het aantal dodelijke verkeersslachtoffers in India de afgelopen tien jaar vertwintigvoudigd is.

Op de motoren na is er weinig verandert in Rishikesh, het is nog steeds een circus van yoga en meditatiecursussen. Wat me opvalt is dat de reizigers elkaar zoveel mogelijk proberen te negeren. Het is alsof ze het idee willen hebben dat ze op een originele authentieke plaats in India zijn die zij als eerste hebben ontdekt en waar geen andere toeristen komen. Dat is vreemd omdat Rishikesh één van de grootste toeristische trekpleisters van India is, zowel onder Indiase toeristen als westerlingen. Maar  ergens is het ook wel begrijpelijk want in de zoektocht naar het spirituele past het 'loney planet toerisme' natuurlijk niet.

Al met al  is is het spirituele toerisme de grootste inkomstenbron in Rishikesh en de de yoga cursussen worden steeds exotischer of intensiever, 'Tika Yoga'?????, Yoga gecombineerd met CBN for better result????? Yoga voor een platte buik, noem maar op. Acht jaar geleden was het nog gewoon Hatha yoga en soms wat Kundalini maar dat lijkt nu helemaal uit.

Ondanks mijn desinteresse in de yoga deze keer vermaak ik me wel, ik doe mijn was, lees een boek en surf het internet. Af en toe spreek ik een reiziger of een sadu en plan ondertussen mijn fietstocht naar Varanasi. Ik vermaak me wel. De twijfels die ik had in Manekaran zijn verdwenen. Ik blijf lekker een tijdje in Azië en laat het vliegen nog even achterwege. Er is nog genoeg te ontdekken in dit contintinent voordat ik aan een nieuwe begin.

Eerst maar eens naar Varanasi fietsen, waarschijnlijk passeer ik de magische 10.000km grens op mijn teller. :-)

Voor nu, allemaal een fijne jaarwisseling gewenst.

Liefs Kristiaan