Heilige hete bronnen in Manekaran.

Het begon langzamerhand koud te worden in Dharamkot en Mc Leod Ganj had naast veel herrineringen aan mijn bezoek in 2001 niet veel meer te bieden. Eugeni en Kaori en ik sjouwden onze tassen en fietsen het pad af naar Bhagsu lager op de berg Daar konden we beginnen met fietsen. Het was een heerlijk begin, een waterig zonnetje en de eerste 15 kilometer zoefden we zonder te trappen de berg af.

De Indiase Himalaya is niet het typische chaotische India, de wegen zijn relatief rustig en de mensen lachen vriendlijk. Het uitzicht is fantastisch met besneeuwde toppen en terrassen over de hellingen. Het eten is wel het zelfde, rijst met linzen en soms een curry maar daar kan je dan ook heerlijk op fietsen.

Na een paar uur fietsen komen we een Frans stel tegen dat met twee kleine lastpaarden op weg is naar Dharamsala. Ze zijn blij ons te zien want ze hebben al in geen twee maanden westerlingen gezien en kunnen eindelijk weer even kletsen. Ze doen een soort proef met het reizen met de paarden om in de zomer een half jaar door Tibet te lopen. Het is nog twee dagen lopen naar Dharamsala en de vrouw van het stel heeft het duidelijk gehad, hoopvol vraagt ze of er warme douches zijn in Dharamsala, gelukkig kunnen we dat beamen. Helaas zullen we zelf nog vijf dagen zonder douch moeten doen, maar we zijn dan ook op weg naar iets beters, de natuurlijke hete bronnen van Manekaran in de Parvati vallei.

De volgende dagen gaan langzaan bergop en snel bergaf. We namen een shortcut op de kaart die in het echt net zo lang bleek te zijn De route ging echter over de berg in plaats van eromheen zoals de grote weg. Gelukkig is het wel veel rustiger en mooier en we genieten van de weg. Elke nacht kamperen we langs de weg en koken we 's avonds ons eigen simpele potje. Om acht uur wordt het vaak te koud en kruipen we in onze slaapzakken en slapen zeker 12 uur. Ik ben blij met mijn warme slaapzak want zelden voel ik 's nachts de kou. Één ochtend zit er ijs op mijn tent en regent het binnen van de condens. Dat is minder fijn want kou kan ik hebben maar in combinatie met nattigheid wordt het onaangenaam.

Na vijf dagen komen we aan in Manekaran. Na schriftelijke toestemming van de politie gekregen te hebben mogen we in de Gurdwala (een sikh tempel zoals in Amritsar) overnachten. Deze Gurdwala heeft geen gouden tempel maar iets anders, een natuurlijke hete bron in de kelder waar de sikhs komen baden. Na een heerlijke Indiase maaltijd haasten we ons naar de hete bron. Na vijf dagen klimmen is het hete bad een genot voor de benen. De Sikhs zijn trots dat wij er zijn. We zijn de eerste fietsers en op dit moment zelfs de enige buitenlanders in de tempel. We mogen zo lang blijven als we willen, er wordt 24 uur per dag eten gekookt en er is altijd hete chai. In de sikhs tempels is dit allemaal gratis.

Het is een bijzondere omgeving. Twee tempels, de gurdwala en een hindu tempel, zijn gebouwd op de plek waar de hete bron met veel stoom in de rivier uitkomt. Alle binnenverblijven van de gurdwala zijn met stoom gevuld en buiten rijzen stoomwolken uit de rivier op. Er zijn ook veel hotels die hun eigen hete baden hebben en in de bazaar is een openbaar bad.

Het is een ervaring op zich om samen met de Indiers, al dan niet met tulband, te baden. Zij gebruiken voornamelijk emmers om zichzelf en hun kleren buiten het bad te wassen en is er het een behoorlijke drukte. Voor het openbare bad liggen mensen op de stenen, verwarmd door de bron, te slapen of wat te zitten. In het bad van de Gurdwala hangt er altijd een dikke mist van stoom zoals in en Turks stoombad wat het nog meer een ervaring maakt. Vaak is het water zo heet dat je er maar even in kan om dan zo rood als een kreeft langs de rand van het bad op te drogen. Na een bad ben je gegarandeerd twee tot drie uur warm.

We doen dus maar weinig hier. De dag begint meestal met een bad en daarna is het afwisselend wandelen, lezen, eten en baden. Een heerlijke dagbesteding maar het geeft ook veel ruimte om na te denken.

Ik ben hier in een mentale tweestrijd terecht gekomen over hoe mijn reis voort te zetten. Aan de ene kant kan ik mijn reis oostwaarts voortzetten en vanuit Calcutta het vliegtuig naar Bankok nemen. Van Bankok zou ik dan via Vietnam en China naar Taiwan fietsen om deze zomer naar Alaska te vliegen.

Aan de andere kant kan ik wat langer in India blijven en via de Karakoram highway in Noord Pakistan naar China fietsen om daar via het binnenland of Tibet naar Zuid Oost Azië te fietsen. Vandaar zou ik of naar Taiwan of naar Zuid Korea kunnen gaan om daar het vliegtuig te nemen.

Dit plan zou betekenen dat ik pas een zomer later in Alaska aan zou komen.

Het is de keuze tussen veel van Azië missen of Noord en Zuid Amerika een jaar uitstellen.

Het beangstigd me een beetje een plan te maken om nog 18 maanden in Azië te zijn maar ik heb er ook altijd van gedroomd om de grote gebergten van Azië te doorkruisen en het geeft me veel tijd om meer van Azië te zien.

Nog steeds ben ik er niet uit maar ik heb ontdekt dat ik 's morgens de voorkeur geef aan vliegen vanuit Calcutta en 's avonds aan de route via Pakistan en China. Overdag ben ik in lichte verwarring. Gelukkig heb ik nog een eind fietsen en een meditatie retreate van 20 dagen voor dat ik werkelijk een keuze moet maken.

Misschien kan een frisse blik vanuit Nederland mij helpen met mijn keuze dus alle inzichten zijn welkom.

Binnenkort vertrek ik met Eugeni en Kaori richting Varanasie en vandaar ga ik naar Bodh Gaya om te mediteren. Dat is zeker nog 2000 kilometer fietsen dus zal er vast nog wel het een en ander op mijn pad komen.

Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs
Kristiaan