Einde (voor nu)

Op de fiets door Turkije vroeg ik me vaak af waarom ik alleen door de wereld wilde fietsen. De melancholische eenzaamheid van de uitgestrekte heuvels had iets moois maar ik droomde er nog steeds van om iemand tegen te komen waarmee ik verder zou kunnen fietsen.

In India was vermoeiend, ik vroeg me af of het fietsen wel bracht wat ik ervan verwachte. Ik keek terug naar alle ups en downs die ik had ervaren en besefte dat het volmaken van een stoer plan als de wereld rond fietsen niet het belangrijkste is in het leven. Misschien was ik wel niet de einzelgänger die ik meende te zijn. Natuurlijk ging dit besluit met pijn in het hart want de drang naar avontuur en nieuwe ervaringen was nog steeds alom aanwezig.



In het vliegtuig terug naar Nederland ging mijn plannende geest alweer op volle toeren tekeer. Meerdere ideeën kwamen in mij op, naar Canada om daar een tijdje op een biologische boerderij te werken, naar Guatemala bij mijn zus op bezoek, een combinatie van beide of misschien iets heel anders. Ik zou ook graag weer terug naar Azië gaan.

Nu, in Nederland ben ik bezig de dingen te herzien, op zijn tijd komt er spijt naar boven want wie weet wat de toekomst gebracht zou hebben als ik doorgegaan zou zijn? en wat is het koud en duur hier!!! Toch denk ik dat het een goede keuze is geweest. Ik ben naar India gefietst en dat was iets wat ik al heel lang wilde doen. Door China fietsen komt vast nog wel een keer. En het reizen op zich, als je daar eenmaal mee begint.........  

Nu is het zaak om te bedenken wat verder te gaan doen. Is het aantrekkelijk om weer op reis te gaan of is het beter om op zoek te gaan naar een huisje in Amsterdam? Op reis waren er momenten dat ik echt uitkeek om een vaste plek voor mijzelf te hebben. Maar tja, met de dagelijkse beslommeringen doet het ook pijn te bedenken dat ik op dit moment ergens in een exotische omgeving had kunnen zijn als ik een ander besluit had gemaakt.

Misschien komt er nog eens een vervolg op deze reis, al denk ik niet dat ik er weer alleen op uit trek.

Voor nu bedankt voor het meeleven met mijn reis en de reactie op mijn blog. Ik vond het altijd erg leuk te horen dat er zo een diverse groep mensen geïnteresseerd was in mijn verhalen.

Liefs Kristiaan

 

Een teken van Leven + (A BIG change of plans)

Hoi,

Even een korte update om te laten weten dat ik nog leef:

Na een maand van spiritualiteit, voornamelijk gebasseerd op het Thaise boeddhisme maar met een wereldse insteek, ben ik weer op pad. Ik ben onderweg naar Puri aan de oostkust.

Nu even een korte stop in Daltonganj een lawaaierig stadje aan een rivier waar ik toevallig net aankwam aan het einde van de dag.


Check de volgende sites als je geïnteresseerd bent in meditatie etc.
Open Dharma is ook in Nederland actief.

Open Dharma

Insight Meditatie

 Bodh Gaya ook volgend jaar weer

Christopher Titmuss met gratis downloads

Het mediteren was een goede ervaring die nog ik probeer vast te houden. Ik merk wel dat het me zwaar valt om na een maand in goed gezelschap van een Sanga (spirituele gemeenschap). Het mediteren heeft wel het een en ander in werking gezet en ondertussen twijfel ik of fietsen wel de juiste manier van reizen voor mij is, vooralsnog fiets ik nog lekker verder, de oostkust wil ik zeker per fiets bereiken, maar daarna........? een klein rugzakje lijkt ook veel vrijheid te geven.

Ik ga in Puri weer een mooi verhaal schrijven over het fietsen door het prachtige Jharkant, waar de lonely Planet over schrijft dat als je er heen gaat je hoogstwaarschijnlijk de enige buitenlander in de staat bent, en zo voelt het ook.

[ Na het schrijven van het bovenstande kreeg ik 's nachts een ingeving. Ik had helemaal geen zin om het stuk naar het oosten te fietsen aleen om vandaar een trein terug naar het westen te nemen. Vanuit hier kan ik ook met de bus naar Nepal en  daar kan ik veel makkelijker mijn visa voor Pakistan en China regelen. Nepal is daarbij nog relaxter ook.


Dus deze ochtend informeerde ik naar de bussen, er vertrok direct een bus. Na veel twijfel, ik was nog niet zeker van mijn keuze maar stapte ik toch in, mijn fiets op het dak. Maar na 20 km kreeg ik het opeens benauwd, was het wel de goede keuze? wil ik niet liever mijn India tour west oost afmaken? wat wil ik nou?!?!. In een dwaze inzinking vroeg ik de bus te stoppen en fietste ik terug naar Daltonganj. In de 20 km fietsen kon ik me opeens wel voor mijn kop slaan. Nepal leek in elk opzicht positiever dan het stoffige drukke en chaotische Jharkant.  Dus nu wacht ik voor de nachtbus naar Patna waar ik een bus naar Nepal neem. Wat een gekkigheid toch, ik snap mezelf soms niet zo goed !!!! ]

BIG UPDATE

Hoi
ik ben in Nepal aangekomen, met deze verandering van mijn plannen ben ik ook weer gaan twijfelen over mijn motieven voor mijn reis. Ik heb eens terug gekeken naar wat mijn beste tijden waren tijdens de reis, dit waren niet de momenten alleen op de fiets, maar de momenten wanneer ik samen was met anderen (fietsers en niet-fietsers). Zoals in mijn blog te lezen word ik mijn hele reis al geteisterd door twijfel over wat ik nou wil en ik denk niet dat dit minder wordt wanneer ik door China of Zuid Oost Azie fiets.

Ik heb dan ook besloten om Kathmandu het eindpunt van mijn fietsreis te maken en het vliegtuig terug naar nederland te nemen om eens uit te zoeken wat voor mij de beste manier is om de wereld en mijzelf te ontdekken. 

Liefs en tot snel
Kristiaan


.

Oud en Nieuw on the road

Gelukkig nieuwjaar allemaal!!!!!

31 december 2009,  ik heb de hele dag door de mist gefietst. Ik had verwacht dat het warmer zou zijn nu ik de bergen heb verlaten maar zonder zon en met een extreem hoge luchtvochtigheid is het weinig aangenaam. Al fietsend stel ik me voor hoe iedereen in Nederland bezig is met het organiseren van feestjes of met het vinden van een geschikte plek om oud & nieuw te vieren. Ik ben blij dat ik die zorg in ieder geval niet heb. De vorige keer dat ik in India was tijdens oud & nieuw had ik 40 graden koorts, slechter kan het deze keer in ieder geval niet worden.

Aan het eind van oudjaarsdag, dat is hier in deze tijd al om vier uur, rijdt ik een dorpje binnen en vraag of er een dharamsala (een overnachtingsplek voor pelgrims) is waar ik kan slapen. Er is een dharamsala maar om een onduidelijke reden kan ik er niet slapen. Ik wordt doorverwezen naar de politie. Op het drukste kruispunt van het dorp heeft de politie een klein hokje met een bed, daar mag ik wel van ze slapen. Ze vinden het leuk dat ik er ben en halen één voor één samosa's en chai voor me en houden een plekje bij het kampvuur voor me vrij. Later word ik door een Engels sprekende jongen gevraagd of ik in zijn winkeltje O&N wil komen vieren.

Chaotisch als de avond verloopt gaat dat niet door. Één van de agenten komt me al snel halen met de boodschap dat de commandant van het politiekorps mij wil spreken. Ik maak me even ongerust maar dat blijkt ongegrond. De commandant vraagt me of ik niet liever op het hoofdkantoor wil overnachten waar hij een kamer heeft. Hij wil graag over mijn reis horen. Ik vind het een goed idee. Het drukke kruispunt, waar je ondertussen door de dikke mist geen drie meter ver meer kan zien, leek me toch al niet de beste overnachtingsplek.

In het hoofdkantoor drinken we weer chai en en eten Indiase zoetigheid. Hij laat me foto's zien van zijn familie en van een zaak die hij pas opgelost heeft, een man en een vrouw hadden de ex-man van de vrouw vermoord en onder hun huis begraven. Op de foto's is te zien hoe ze de botten zelf moesten opgraven. Andere foto's laten de toeschouwers bij dit spektakel, zeker honderd Indiërs die om het huis, op muurtjes en vanuit bomen toekijken, India kent weinig discretie op welk gebied dan ook.

We gingen nog eten bij een vriend van de commandant. Zijn vrouw maakte een heerlijke Indiase maaltijd klaar en na een dag fietsen is huisgemaakt eten zeer welkom, daarna was het tijd om te gaan slapen. Ik was zo moe dat opblijven tot middernacht teveel gevraagd was en 1 januari moest er weer gefietst worden.

De meeste dagen fietste ik afwisselend over vrij aangename kleine wegen en minder aangename hoofdwegen. Op beide wegen is er veel verkeer maar de hoofdwegen zijn ronduit gevaarlijk. Er  rijden veel vrachtwagens en bussen die elkaar constant inhalen. Bij het inhalen gaan ze volledig de andere weghelft op en wijken voor niemand. Ik moet regelmatig de berm in om een tegenliggende bus of vrachtwagen te ontwijken, erg gevaarlijk vooral als je bedenkt dat veel chauffeurs alcohol drinken tijdens het rijden. Gelukkig gaat het verkeer niet al te snel in India en gebruiken ze de claxon om zichzelf aan te kondigen.

Naast bussen en vrachtwagens vind je ook veel ossenkarren op de weg. Deze karren vervoeren voornamelijk bergen met suikerriet. Dat wordt in deze tijd geoogst en tot rietsuiker verwerkt. In sommige dorpjes gebeurt dat nog ouderwets en daar ruikt het heerlijk zoet naar rietsuiker. Ik fiets echter ook lang grote fabrieken die het suikerriet op een iets minder ambachtelijke manier verwerken. De ossenkarren en de fietsers maken het fietsen lastig omdat ze zo langzaam gaan dat ik ze moet inhalen en dan moet ik  op mijn beurt rekening houden met het verkeer dat van achter komt. “Gelukkig” is dat geen probleem in India want met het indiaase gebruik van de claxon hoef je eigenlijk niet achterom te kijken.


Ik hoefde maar twee dagen over hoofdwegen te fietsen en de andere dagen zijn rustiger en de omgeving is
landelijker. Toch zie ik door de mist weinig van de omgeving die voornamelijk gedomineerd wordt door de suikerriet plantages afgewisseld door kleine dorpjes. De bevolking lijkt ondertussen voornamelijk bezig te zijn met het sprokkelen van hout en en vinden van bladeren voor de geiten. Overal zie je mannen of jongens in bomen klimmen en takken afhakken en naar beneden gooien. De geiten eten dan de bladeren en het hout wordt verzameld. Vrouwen maken ondertussen plakkaten van koeienpoep die gedroogd als brandstof voor het koken gebruikt worden.

Overnachtingsmogelijkheden vinden was minder lastig dan ik vooraf gedacht had. Meestal kwam ik aan het eind van de dag toevallig ergens terecht waar ik kon slapen en eten. Één nacht kon ik in een PWD overnachten. PWD's zijn kamers waar overheidswerknemers, die voor hun werk moeten reizen, kunnen overnachten. Over het bestaan hiervan had ik al eens gelezen maar PWD werden toen als spartaans en vies beschreven.

Mijn PWD was een luxe met leren banken en een kingsize bed. Er was ook een grote badkamer maar bij gebrek aan elektriciteit was er geen warm water of licht. Het huis werd onderhouden door een bediende die ook eten kookte en er waren wat mannen uit de lokale politiek aanwezig. Natuurlijk kon ik meeeten en voor het eten werd ik door de mannen uitgenodigd om een potje badminton te spelen. De situatie kwam mij behoorlijk absurd over, eerst 120 kilometer fietsen dan badminton spelen  met een stel ambtenaren in een dorpje ergens in Noord India (met een generator werd verlichting voor het spel verzorgd). Het badmintonnen was leuk en ik was er best goed in. De volgende ochtend verzorgde de bediende chai en toast voor me en zwaaide ze me uit toen ik weer verder fietste. Dit alles op de kosten van Indiase belastingbetaler want mij werd geen geld gevraagd.

Natuurlijk sliep ik ook bij de Sikhs in gurudwara's want ik wist ondertussen dat je daar altijd welkom bent en dat ze het leuk vinden als je komt. Bij één gurudwara werd ik uitgenodigd door  een sikh familie om te komen eten. De dochters spraken Engels dus werd het een erg gezellige avond en het eten was subliem, paneer(Indiaase kaas) masala(curry) zoals alleen een Indiase moeder dat kan klaarmaken, heerlijk.

De volgende ochtend was het de verjaardag van de vijfde sikh guru en dit werd ondermeer gevierd door om half zeven 's morgens een optocht door de stad te houden. Ik liep natuurlijk mee al viel het vroege opstaan me zwaar. Na de optocht werden er lekkere dingen uitgedeeld aan iedereen die maar langs kwam. Dit was een hele school aan kinderen die allemaal koekjes en samosa's kregen en bij het weggaan werden er truien uitgedeeld. De sikhs doen heel veel aan liefdadigheid, de gastvrijheid in de tempels is daar ook een onderdeel van.

Mijn eerste nacht was eigenlijk nog de vreemdste. Ik fietste aan het einde van de dag van de weg af om een kampeerplekje te zoeken (ik wist oen nog niet dat het zo mistig was 's morgens) en eindigde  bij een spoorwegovergang. Naast het spoor stond een huisje dat er schoon en verzorgt uitzag en plek had om mijn tent op te zetten. Het bleek een soort ashram te zijn met twee kamers, één waar een groot spooky beeld van een god stond en nog een lege kamer. Buiten was een waterpomp en een toilet. Een jonge man die geen Engels sprak gaf aan dat ik wel in de lege kamer mocht overnachten en wees me op een touwbed dat ik kon gebruiken. Hij maakte me nog wel duidelijk dat ik de deur op slot moest doen en als er 's nachts aangeklopt zou worden mocht ik niet opendoen. Ik vroeg me even af of het beeld misschien tot leven zou komen rond middernacht maar liet die gedachte snel varen want ik moest er die nacht vast nog uit om te plassen. Zonder elektriciteit werd het snel donker en ik viel voor negen uur al in slaap. Niet veel later schrok ik wakker doordat er een trein door mijn kamer denderde, ik was even vergeten dat het huisje naast een spoorwegovergang stond en bij gebrek aan spoorbomen en een dikke mist laten de treinen, die van zichzelf al niet de stilste zijn, met een oorverdovend fluitsignaal horen dat ze eraan komen. Met mijn oordopjes in werd het toch nog een rustige nacht van zeker 10 uur slaap, iets dat je als fietser goed kan gebruiken.

Na acht dagen fietste ik de stad die bekend staat onder de drie namen Varanasi, Benares en Kashi binnen. De binnenkomst was zoals verwacht chaotisch en druk. Het vinden van een goed hostel leek even moeilijk te worden want er zijn er zoveel en de meeste zijn niet leuk. In één van de smalle steegjes van de oude stad kwam ik echter Nicolola tegen die me het guesthouse wees waar hij verbleef. Het bleek een goed geheim gehouden plek waar je voor weinig geld lang kan verblijven.

Veel van de bewoners studeren een Indiase muziekinstrument en sommige doen dat al voor meerdere jaren. Het is een erg relax sfeertje  en ondanks de spartaanse kamers zonder warm water en vaak zonder licht (de stroom valt vaak uit) kan ik begrijpen dat reizigers hier lange tijd verblijven. Ergens voel ik ook voor om na de meditatie terug te komen om bamboe dwarsfluit of iets te leren spelen maar dat zou betekenen dat ik maanden langer in India zou blijven want de bamboe dwarsfluit is een erg moeilijk instrument. Misschien toch maar richting het oosten gaan.

In ieder geval vertrek ik binnenkort naar Bodh Gaya waar mijn meditatie retraite volgende week begint. De weg ernaartoe volgt de drukste hoofdweg van India, de 'Grand Trunk Road' van Islamabad  naar Calcutta. Daar fietste ik in Pakistan ook drie dagen over en of ik dat nog drie dagen wil doen.......?. misschien toch maar met de bus.

Ik laat het wel weten.

liefs
Kristiaan

Kerst in Rishikesh

Kerstavond, ik zit te kletsen met een Duitse hippie en een sadu. De hippie is zelf al twee eerdere keren op de fiets naar India gekomen en mist zijn fiets deze keer erg. Hij gaat gekleed als een sadu en spreekt vloeiend Hindi. Omdat ik naast de twee sadu's zit krijg ik ook twee bananen en Indiase zoetigheid die uitgedeeld worden aan de 'heilige mannen'. Sadu's zijn tegenwoordig een soort geïnstitueerde bedelaars geworden. Vroeger keerden de sadu's zich af van de samenleving en trokken ze zich terug in de bergen om zich aan hun spirituele zoektocht te wijden. Tegenwoordig roken ze  voornamelijk hasjiesj en bedelen ze bij toeristen. Volgens de lonley planet kunnen sommige sadu's gevaarlijk zijn maar daar heb ik nog niets van gemerkt. Er zijn waarschijnlijk ook nog echte sadu's maar die kom ik natuurlijk niet tegen omdat ze zich terugtrekken in de bergen om zich aan hun spirituele zoektocht te wijden :-)

De Duitse hippie is hier voor de Kumba Mela,  het grootste religieuze festival ter wereld waar duizenden mensen een bad in de Ganges komen nemen. De Kumba Mela begint volgende maand  en net als de vorige keer toen ik in India was (de Kumba Mela vind elke 4 jaar plaats) heb ik besloten het massale gebeuren toch maar over te slaan.

Drie dagen eerder had ik afscheid genomen van Eugeni en Kaori. Kaori zat er helemaal doorheen en kon het mentaal niet meer opbrengen verder te gaan. Dit gaf behoorlijke spanning en Eugeni besloot haar met de bus naar Delhi te brengen en haar op het vliegtuig terug naar Japan te zetten. Voor haar is de reis over maar Eugeni zal ik nog wel tegenkomen. Ik was dus weer alleen. Sinds Esfahan, Iran had ik niet meer alleen gefietst dus dat was even wennen maar de vrijheid voelde goed en al snel had ik mijn eigen ritme weer te pakken.

Op mijn weg naar Rishikesh was ik uitgenodigd door Shalina om kerst te komen vieren met haar christelijke familie. Ik had die nacht ervoor op het dak van een restaurant gekampeerd en door de ochtenddauw moest ik mijn tent later die dag in de zon drogen. Dat deed ik op de juiste plaats want Shalina zag mij staan en ik had een leuk adresje voor eerste kerstdag.

Het werd een leuke kerst met veel kletsen en nog meer eten. Er stond zelfs kip op het menu, iets wat ik sinds Pakistan niet meer gegeten had. Er werd een kampvuur gemaakt in de tuin en met de hete kolen werd het huis binnen verwarmd. Dat ging even mis omdat er nog een stukje hout tussen de kooltjes verscholen lag en al snel stond de hele kamer vol met rook, typisch voor het dorpsleven volgens Shalina. Aan het eind van de avond  dronken we nog een pittige kop chai. Het geheim om een pittige chai te maken is om naast gember en kardemon ook zwarte peperkorrels mee te koken.

Dus voor een koude Nederlandse winteravond:

Kook in sterke zwarte thee een ruime hoeveelheid geplette gember, kardemon en wat zwarte peperkorrels. Laat even doorkoken. Voeg dan een redelijke hoeveelheid suiker of honing toe en 1/3 deel (soya)melk. Laat nogmaals een tijdje doorkoken. Zeef de melkthee in grote mokken en geniet.
Ook goed bij keelpijn en verkoudheid.

De volgende ochtend ontbeten we met alu paratha's, gevulde chapaties (indiaas plat, ongerezen brood) met aardappel en kruiden gebakken op een hete plaat met olie. Erg lekker en ondanks de geruime hoeveelheid olie kan je er alsmaar van door blijven eten, zeker met de zelfgemaakte pindakaas die op tafel stond. Huisgemaakte paratha's zijn hemels.

Ik mocht de familie wel, de vader met zwaar overgewicht en diabetes, het jongste zusje dat als verpleegster werkte in provincie Punjab maar dolgraag in het westen wil werken (als iemand nog connecties heeft in een Nederlands ziekenhuis houdt ze zich aanbevolen). De oudste zus hield het huishouden op orde. In het kleine huisje met twee en een halve kamer hadden ze ook nog eens drie honden waarvan één op het punt stond om puppy's te krijgen. Toch vonden ze ruimte om mij een bed aan te bieden, in het andere bed sliepen zij met z'n vieren. Als dat niet de kerstgedachte is weet ik het ook niet.

Shalina is juf in Rishikesh maar probeert fondsen te vinden om een school voor wezen zonder kans op adoptie te starten. Wezen waarvan niet duidelijk is welke religie de ouders hadden maken namelijk weinig kans om geadopteerd te worden en zijn één van de meest kansarmen in India. Verdrietig genoeg worden in India nog steeds kinderen door hun ouders achtergelaten om in het gunstigste geval zonder familiegeschiedenis in een weeshuis te belanden.

Shalina heeft zelf een soort pleegouders in Australië. Dit zijn een Nederlandse pastoor en zijn vrouw. Hoe het precies werkte met pleegouders snapte ik niet helemaal maar Shalina was tweemaal naar Australië geweest op de foto's die ze me liet zien herkende ik duidelijk de Nederlandse koppen. Nog duidelijker herkende ik de EO maar het was dan ook een kerkelijk genootschap en dat paste wel bij kerstmis.

Omdat haar pleegouders Nederlands spraken kende Shalina een aantal Nederlandse woorden. Ze probeerde die echter zo min mogelijk te gebruiken omdat ze bang was om haar keel te bezeren met alle schkrggg Rrrggg klanken. De familie was ook  helemaal weg van de Kerst CD van Herman van Veen die ik ze op mijn Ipod liet horen. De melodie kende ze en de schkrggg Rrrggg invulling van de tekst vonden ze erg grappig.

Tweede kerstdag fietste ik weer terug naar Rishikesh. Ik moest ruim voor zonsondergang vertrekken want de weg tussen het dorp en Rishikesh wordt gevaarlijk tijdens de schemering omdat luipaarden en olifanten dan de weg opkomen. Een aantal weken terug waren twee manen in dat bos platgetrapt door een olifant. Ik moest dus maar even bellen als ik veilig aangekomen was in Rishikesh. Ik had dolgraag een luipaard of olifant gezien maar helaas de weg was helemaal leeg en ik zoefde heerlijk  door het bos terug naar mijn Ashram waar ik een kamertje had aangehouden.

Acht jaar geleden was ik ook in Rishikesh en sliep ik in de zelfde Ashram. Het is dus een feest van herkenning, vooral omdat er niet veel is verandert in de afgelopen jaren. De verandering die het meest opvalt zijn de motoren die tegenwoordig door de kleine steegjes scheuren. In de laatste jaren hebben jongeren meer geld te besteden gekregen en is de prijs van motoren behoorlijk gedaald. Het resultaat is dat overal in India (net als in Turkije en Iran) jongeren motoren rijden, zonder helm en zonder respect voor andere weggebruikers. Het ergste is nog dat de motoren ook op de voetgangers paden rijden en daarbij de claxon gebruiken om te laten horen dat ze eraan komen en niet zullen stoppen. Als een voetganger aangereden wordt is dat pech voor de voetganger want aansprakelijkheid bestaat niet in India.

De jongeren die rijden vaak met drie personen op één motor,  heel soms draagt één van hen een helm. Elke dag gebeuren er ongelukken met deze motoren, op mijn weg zag ik er al twee. In één geval waren twee van de jongens er zeer slecht aan toe, onder het bloed van meerdere hoofdwonden waren ze niet meer in staat rechop te staan ik kan me goed voorstellen dat het aantal dodelijke verkeersslachtoffers in India de afgelopen tien jaar vertwintigvoudigd is.

Op de motoren na is er weinig verandert in Rishikesh, het is nog steeds een circus van yoga en meditatiecursussen. Wat me opvalt is dat de reizigers elkaar zoveel mogelijk proberen te negeren. Het is alsof ze het idee willen hebben dat ze op een originele authentieke plaats in India zijn die zij als eerste hebben ontdekt en waar geen andere toeristen komen. Dat is vreemd omdat Rishikesh één van de grootste toeristische trekpleisters van India is, zowel onder Indiase toeristen als westerlingen. Maar  ergens is het ook wel begrijpelijk want in de zoektocht naar het spirituele past het 'loney planet toerisme' natuurlijk niet.

Al met al  is is het spirituele toerisme de grootste inkomstenbron in Rishikesh en de de yoga cursussen worden steeds exotischer of intensiever, 'Tika Yoga'?????, Yoga gecombineerd met CBN for better result????? Yoga voor een platte buik, noem maar op. Acht jaar geleden was het nog gewoon Hatha yoga en soms wat Kundalini maar dat lijkt nu helemaal uit.

Ondanks mijn desinteresse in de yoga deze keer vermaak ik me wel, ik doe mijn was, lees een boek en surf het internet. Af en toe spreek ik een reiziger of een sadu en plan ondertussen mijn fietstocht naar Varanasi. Ik vermaak me wel. De twijfels die ik had in Manekaran zijn verdwenen. Ik blijf lekker een tijdje in Azië en laat het vliegen nog even achterwege. Er is nog genoeg te ontdekken in dit contintinent voordat ik aan een nieuwe begin.

Eerst maar eens naar Varanasi fietsen, waarschijnlijk passeer ik de magische 10.000km grens op mijn teller. :-)

Voor nu, allemaal een fijne jaarwisseling gewenst.

Liefs Kristiaan

Heilige hete bronnen in Manekaran.

Het begon langzamerhand koud te worden in Dharamkot en Mc Leod Ganj had naast veel herrineringen aan mijn bezoek in 2001 niet veel meer te bieden. Eugeni en Kaori en ik sjouwden onze tassen en fietsen het pad af naar Bhagsu lager op de berg Daar konden we beginnen met fietsen. Het was een heerlijk begin, een waterig zonnetje en de eerste 15 kilometer zoefden we zonder te trappen de berg af.

De Indiase Himalaya is niet het typische chaotische India, de wegen zijn relatief rustig en de mensen lachen vriendlijk. Het uitzicht is fantastisch met besneeuwde toppen en terrassen over de hellingen. Het eten is wel het zelfde, rijst met linzen en soms een curry maar daar kan je dan ook heerlijk op fietsen.

Na een paar uur fietsen komen we een Frans stel tegen dat met twee kleine lastpaarden op weg is naar Dharamsala. Ze zijn blij ons te zien want ze hebben al in geen twee maanden westerlingen gezien en kunnen eindelijk weer even kletsen. Ze doen een soort proef met het reizen met de paarden om in de zomer een half jaar door Tibet te lopen. Het is nog twee dagen lopen naar Dharamsala en de vrouw van het stel heeft het duidelijk gehad, hoopvol vraagt ze of er warme douches zijn in Dharamsala, gelukkig kunnen we dat beamen. Helaas zullen we zelf nog vijf dagen zonder douch moeten doen, maar we zijn dan ook op weg naar iets beters, de natuurlijke hete bronnen van Manekaran in de Parvati vallei.

De volgende dagen gaan langzaan bergop en snel bergaf. We namen een shortcut op de kaart die in het echt net zo lang bleek te zijn De route ging echter over de berg in plaats van eromheen zoals de grote weg. Gelukkig is het wel veel rustiger en mooier en we genieten van de weg. Elke nacht kamperen we langs de weg en koken we 's avonds ons eigen simpele potje. Om acht uur wordt het vaak te koud en kruipen we in onze slaapzakken en slapen zeker 12 uur. Ik ben blij met mijn warme slaapzak want zelden voel ik 's nachts de kou. Één ochtend zit er ijs op mijn tent en regent het binnen van de condens. Dat is minder fijn want kou kan ik hebben maar in combinatie met nattigheid wordt het onaangenaam.

Na vijf dagen komen we aan in Manekaran. Na schriftelijke toestemming van de politie gekregen te hebben mogen we in de Gurdwala (een sikh tempel zoals in Amritsar) overnachten. Deze Gurdwala heeft geen gouden tempel maar iets anders, een natuurlijke hete bron in de kelder waar de sikhs komen baden. Na een heerlijke Indiase maaltijd haasten we ons naar de hete bron. Na vijf dagen klimmen is het hete bad een genot voor de benen. De Sikhs zijn trots dat wij er zijn. We zijn de eerste fietsers en op dit moment zelfs de enige buitenlanders in de tempel. We mogen zo lang blijven als we willen, er wordt 24 uur per dag eten gekookt en er is altijd hete chai. In de sikhs tempels is dit allemaal gratis.

Het is een bijzondere omgeving. Twee tempels, de gurdwala en een hindu tempel, zijn gebouwd op de plek waar de hete bron met veel stoom in de rivier uitkomt. Alle binnenverblijven van de gurdwala zijn met stoom gevuld en buiten rijzen stoomwolken uit de rivier op. Er zijn ook veel hotels die hun eigen hete baden hebben en in de bazaar is een openbaar bad.

Het is een ervaring op zich om samen met de Indiers, al dan niet met tulband, te baden. Zij gebruiken voornamelijk emmers om zichzelf en hun kleren buiten het bad te wassen en is er het een behoorlijke drukte. Voor het openbare bad liggen mensen op de stenen, verwarmd door de bron, te slapen of wat te zitten. In het bad van de Gurdwala hangt er altijd een dikke mist van stoom zoals in en Turks stoombad wat het nog meer een ervaring maakt. Vaak is het water zo heet dat je er maar even in kan om dan zo rood als een kreeft langs de rand van het bad op te drogen. Na een bad ben je gegarandeerd twee tot drie uur warm.

We doen dus maar weinig hier. De dag begint meestal met een bad en daarna is het afwisselend wandelen, lezen, eten en baden. Een heerlijke dagbesteding maar het geeft ook veel ruimte om na te denken.

Ik ben hier in een mentale tweestrijd terecht gekomen over hoe mijn reis voort te zetten. Aan de ene kant kan ik mijn reis oostwaarts voortzetten en vanuit Calcutta het vliegtuig naar Bankok nemen. Van Bankok zou ik dan via Vietnam en China naar Taiwan fietsen om deze zomer naar Alaska te vliegen.

Aan de andere kant kan ik wat langer in India blijven en via de Karakoram highway in Noord Pakistan naar China fietsen om daar via het binnenland of Tibet naar Zuid Oost Azië te fietsen. Vandaar zou ik of naar Taiwan of naar Zuid Korea kunnen gaan om daar het vliegtuig te nemen.

Dit plan zou betekenen dat ik pas een zomer later in Alaska aan zou komen.

Het is de keuze tussen veel van Azië missen of Noord en Zuid Amerika een jaar uitstellen.

Het beangstigd me een beetje een plan te maken om nog 18 maanden in Azië te zijn maar ik heb er ook altijd van gedroomd om de grote gebergten van Azië te doorkruisen en het geeft me veel tijd om meer van Azië te zien.

Nog steeds ben ik er niet uit maar ik heb ontdekt dat ik 's morgens de voorkeur geef aan vliegen vanuit Calcutta en 's avonds aan de route via Pakistan en China. Overdag ben ik in lichte verwarring. Gelukkig heb ik nog een eind fietsen en een meditatie retreate van 20 dagen voor dat ik werkelijk een keuze moet maken.

Misschien kan een frisse blik vanuit Nederland mij helpen met mijn keuze dus alle inzichten zijn welkom.

Binnenkort vertrek ik met Eugeni en Kaori richting Varanasie en vandaar ga ik naar Bodh Gaya om te mediteren. Dat is zeker nog 2000 kilometer fietsen dus zal er vast nog wel het een en ander op mijn pad komen.

Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs
Kristiaan

India & de Himalaya

Aangekomen in Amritsar was het niet moeilijk de gouden Sikh tempel te vinden. Het is de grootste bezienswaardigheid in de omgeving. De Sikhs zijn vanuit hun geloof gastvrij. Iedereen is welkom om een aantal nachten in de tempel te overnachten en je kan er 24 uur per dag meeeten. Voor buitenlanders is er een aparte slaapzaal.

Het was een grote schok toen we de slaapzaal binnen kwamen. Na lange tijd in islamitische landen gereisd te hebben waren we allemaal gewend geraakt aan een seksloze omgeving zonder veel vrouwen. Het was een cultuurshock om de slaapzaal binnen te komen waar jonge reizigsters zich zonder belemering vrij rondbewogen en waar stelletjes lepeltje lepeltje lagen te slapen. Even stonden we vol verbazing te staren en voelden we ons net Pakistanen, gelukkig herstelden we al snel en mengden we ons in het backpackers gezelschap. Natuurlijk was iedereen erg onder de indruk van onze fietstocht.



In de Sikh tempel was het een chaotische drukte met een constante stroom van pelgrims en Indiase toeristen. Elke dag komen duizenden mensen naar de tempel en veel van hen eten er een maaltijd. Vrijwilligers zijn dag en nacht bezig met het koken van de maaltijden en het afwassen van de borden. In de tempel ligt een heilig boek van één van de Sikh guru's en daar wordt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat tegen gezongen Het zingen wordt met luidsprekers door de tempel verspreid en met het geluid van duizenden borden en schaaltjes geeft dit een onvergetelijke symfonie.

Zoals in veel plaatsen waar veel backpacker komen het makkelijk om aan informatie te komen over wat er zoal gebeurd in het land en zo kwam ik er snel achter dat de Dalai Lama een aantal lezingen zou geven in Dharamsala. Eugeni en Kaori wilde daar ook wel heen dus besloten we samen te gaan. Kaori ging met de bus, zij had het en beetje gehad met het fietsen. Eugeni en ik gingen wel op de fiets.

Het was een mooie tocht van drie dagen. Eerst fietsten we langs een drukke weg en sliepen die nacht bij een Sikh die stoelen en matrassen voor bruiloften verhuurde. Hij had genoeg matrassen waar we die nacht op konden slapen. Hij sprak niet zoveel Engels en gaf naar eigen inzicht antwoord op onze vragen. Zo kwamen we erachter wat een goede prijs was voor een maaltijd toen we hem vroegen hoe lang hij getrouwd was en vertelde hij ons dat hij twee keer getrouwd was geweest en twee kinderen had toen we hem vroegen of zijn zaak goed draaide. Hij had tien jaar in het leger gezeten en we merkten dat hij er nog steeds een militaire discipline had, om zes uur de volgende ochtend, het was nog steeds donker en koud, maakte hij ons wakker en begon zijn zaak op te zetten. We kregen chai (melkthee met suiker) op bed maar echt blij waren we niet met het vroegen waken want in het donker en met een dikke herfst mist konden we nog niet fietsen. Na nog een kop chai werd het licht en konden we weer op pad.

Die dag bereikten we de voet van de Himalaya, de weg werd rustiger, de lucht zuiverder en het uitzicht fantastisch. We konden die nacht zelfs naast een riviertje kamperen. Twee dingen die we in India voor onwaarschijnlijk hadden gehouden, bij mensen thuis overnachten en wildkamperen lukte ons in de eerste twee dagen fietsen. Die dag fietsten we naar Dharamsala, 50 kilometer in totaal waarvan 40 kilometer stijl omhoog. We klommen meer dan 1400 meter die dag en waren best moe toen we aankwamen. Vanuit Dharamsala, een toeristisch gekkenhuis, duwden we onze fietsen omhoog naar het rustige Dharamkot waar Kaori op ons wachtte. Hier gaven we onze benen rust, luisterde naar de Dalai Lama, aten we Japans (Kaori was daar erg aan toe), en keken we naar films over Global Warming en de bezetting van Tibet. Binnenkort fiets ik weer verder door de Himalaya, deze keer op zoek naar hete bronnen want het is behoorlijk koud 's nachts en bij het opstaan. Overdag is het heerlijk fietsweer, warm in de zon en koel in de schaduw.


Liefs
Kristiaan

Islamabad – Lahore

Toe er buiten een magazijn leeggeschoten werd begon ik mij een beetje zorgen te maken. Er bleek echter niemand gewond geraakt te zijn en het feest ging onverminderd verder. Marco en ik deden alsof we sliepen maar hielden de situatie goed in de gaten.

Twee dagen eerder waren we vertrokken uit Islamabad. We namen uitbundig afscheid van alle kampbewoners, het was echt net een commune en fietsten de drukken Grand Trunk Road op. De weg naar Islamabad was voornamelijk druk en saai. De eerste nacht sliepen we achter een wegrestaurant waar we een maaltijd en thee aangeboden kregen van een nieuwsgierige voorbijganger. De volgende dag was het moeilijker om onderdak te vinden.

Vlak voordat het donker werd vroegen we een boer of we onze tent op mochten zetten achter een muurtje. De boer was geen boer was maar eigenaar van de boerderij  en had voornamelijk in Spanje in restaurants gewerkt. Hij bood ons aan om te slapen in een kamer boven de boerderij en liet één van zijn werkers eten voor ons halen, Hij haalde zelfs een fles vodka tevoorschijn waar  we een kleine borrel uit dronken.We moesten wel een extra dag blijven van hem zodat hij ons kon rondleiden door zijn dorp en de omgeving. Ik had daar weinig zin in maar Marco vond dat het onbeleefd zou zijn om niet op zijn aanbod in te gaan. Ik kon ook geen rationele reden vinden om te vertrekken, we hadden tenslotte alle tijd. We bleven dus een dagje.

De volgene dag was ik erg onrustig, ik had nog steeds zin om te fietsen en de eigenaar van de boerderij was nog niet op komen dagen. Na een uur vloog ik werkelijk tegen de muren op ik snapte niet waarom ik zograag weg wilde, voorgevoelens zijn achteraf vaak makkelijker te verklaren.

Van de rondleiding door het dorp kwam weinig terecht maar we werden wel uitgenodigd om met hem en zijn vrienden in een duur restaurant te eten. De voorgerechten (3euro) waren al zes keer zo duur dan wat we normaal voor een hele maaltijd betaalden en het eten smaakte fantastisch. Ik vond de groep mannen wel enigszins maffioso overkomen, en ik ontdekten dat het niet vreemd was om in Pakistan een wapen te dragen.

Onze gastheer wilde die avond nog een borrel met ons drinken. Hij nodigde ook zijn vrienden uit en voor we het wisten zaten we met z'n allen in de kamer,,waar wij zouden slapen, te drinken. Na één drankje hadden we het wel gehad, de Pakistaanse whisky raad ik niemand aan. Marco en ik trokken ons op een gegeven moment terug om achter in de kamer wat te slapen.
 
Even later schrok ik wakker, er waren nieuwe vrienden bijgekomen en er was een verhitte discussie losgebroken. Ik verstond niet waar de ruzie over ging maar één van hen trok zijn pistool en rende naar buiten, onze gastheer trok zijn eigen wapen en rende achter hem aan. Hier begon ik mij zorgen te maken. Na één magazijn leeggeschoten was, ik neem aan in de lucht, kwamen ze weer terug en kalmeerden ze. Het was maar even rustig want de stom dronken Pakistanen begonnen al snel weer ruzie te maken. Deze keer begonnen ze te vechten.Het ging er heftig aan toe en menige rake klappen werden uitgedeeld Er was ondertussen ook een pooier met twee prostituees binnen gekomen en die was nuchter genoeg om de pistolen te pakken en ze onder het kussen en matras te stoppen waar Marco lag. Hij deed nu dus alsof hij sliep met een geladen pistool onder zijn kussen en één onder zijn benen. Ik geloof niet dat hij nog heeft geslapen.

Weer werd het rustig en wonderbaarlijk en onverstandig genoeg viel ik in slaap. Toen ik wakker werd was het donker en bijna stil. Bijna stil want in de ander bedden lagen de mannen met de prostituees en de geluiden maakte me misselijk. Schieten en vechten kan ik hebben maar dat in het bed naast mij een harige Pakistaan seks had met een te jonge prostituee was te veel voor mij, zeker om vijf uur in de ochtend Ik gebaarde Marco dat het tijd was om op te stappen. We pakte onze spullen en stapten op onze fiets, iets wat we 20 uur eerder hadden moeten doen. Die dag fietste we de 144 km  naar Lahore waar we begin van de middag aankwamen.

Aangekomen in de Regale Internet Inn, waren we op. De slapeloze nacht, vooral voor Marco die slecht sliep met een pistool onder zijn kussen en de laatste 40 kilometer door verschrikkelijk druk verkeer en uitlatgassen waren slopend. Het was fietsen in een blauwe wolk van uitlaatgassen met een constant getoeter  en lawaai van vrachtwagens en motoren. Lahore is één van de meest vervuilde en drukke steden in de wereld. Ik dacht dat Teheran erg was maar dat is een paradijs om door te fietsen vergeleken met Lahore.

Gelukkig is de Internet Inn heel relax. Ik ben er ook ruim een week gebleven. In deze week heb ik voornamelijk uitgerust, met reizigers gepraat en met Ali opgetrokken. Ali is een rijke Pakistaan die een vriendin van mij kende die zijn telefoonnummer aan mij gaf. Hij liet mij veel van Lahore zien en voornamelijk veel eten proeven. Pakistanen zijn alleen een beetje moeilijk wat afspraken betreft dus ondanks dat Ali elke keer grote plannen maakte kwam hij ook altijd drie uur te laat waardoor van de grote plannen niet meer overbleef dan het lokale eten proeven. Ik heb dus heerlijk gegeten en daarbij een inkijkje gekregen in de upperclass van Pakistan. Boeiend maar de kloof tussen lowbudget en upperclass is wel wat groot.

Pakistan is overigens een prachtig land om doorheen te reizen (laat je niet van de wijs brengen door verhalen over pistolen etc.) Zoveel verschillende culturen bij elkaar en zulke vriendelijke mensen. Iedereen is weg van buitenlanders en op straat word je hand geschud en willen mensen een praatje met je maken. Anders dan vaak in Iran gebeurd dit met heel veel respect en een zekere terughoudendheid. Het land is zeer kleurrijk met alle versierde vrachtwagens en riksja's en klassieke Pakistaans kleding die je nog overal ziet. Het eten in Pakistan is ook heerlijk, zeer gevarieerd en naast de vele curry's zijn ze ook erg goed in het roosteren van vlees en vis.  Ook zoetigheid is overal verkrijgbaar en alles spotgoedkoop.

De situatie mat de Taliban en de beveiligingsmaatregelen daar tegen zijn wel naar, overal zijn politiecheckpoints en soms krijg je het idee dat toeristen als extra verdacht beschouwd worden wat vervelende situaties geeft (zie Quetta). Veel wonderschone gebieden zoals Swatt en Peshawar zijn ook niet goed toegankelijk op dit moment. Hopelijk wordt de situatie snel beter en krijgen de pakistanen wat rust 

Ondertussen zijn we met zes fietsers in het hostel en morgen vertrekken we gezamenlijk naar de grens. De laatste dag Pakistan van dit jaar maar in de lente kom ik terug om het noorden te ontdekken en de Karakoram over te steken naar China.

Maar eerst India, ik heb me aangemeld voor een meditatie retreate in januari, op de plaats waar Boedha zijn verlichting vond. een goede plek om wat rust te nemen leek me. Om daar te komen moet ik nog wel 1500 km fietsen met  de gagarantie op nieuwe avonturen. Mijn eerste nacht zal ik bijvoorbeeld  al overnachten in de gouden Sikh tempel van Amritsar, maar daarover later meer.

Liefs
Krisiaan